Są ludzie, jakby do pewnych przeznaczeń zrodzeni, którzy nim na tor właściwy trafią, nie znaczącymi się zdają i wyczekują swej godziny, a gdy ich los postawi na drodze, którą zająć byli powinni, z dnia na dzień rosną i stają się do niepoznania różnymi od poczwarki dni wczorajszych. - Są i tacy, którzy swej godziny nie doczekają nigdy w życiu i zmarnieją a zwiędną, nie poznani, bo zasklepieni w sobie. - Jedni też mają wiedzę swych przeznaczeń, drudzy - poczucie ich dopiero w godzinie stanowczej.*

Nie ma nic bardziej demoralizującego człowieka nad nieprawe posiadanie cudzej własności: sumienie wchodzi natychmiast w kompromisa z egoizmem i zawsze się w końcu daje wyrozumować, że co się trzyma, tego się puszczać z rąk nie powinno.**

---
* Józef Ignacy Kraszewski, "Grzechy hetmańskie", Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1975, s. 190.
** Tamże, s. 324-325.