Surowa materia - w jej głębokich i ciężkich masach ziemi, skałach, niebie czy wodzie - lub w jej najbardziej niezrozumiałych formach, papierowych kwiatach, lustrach, szklanych bombkach z tajemniczymi wewnętrznymi spiralami lub malowanymi posągami - trzymała mnie zawsze, zamkniętego w więzieniu, które rozbijało się boleśnie o jej ściany i utrwalało we mnie, bezsensownie, dziwaczną przygodę bycia człowiekiem.
W którąkolwiek stronę kierowałem myśl, napotykałą obiekty i bezruch jak jakieś mury, przed którymi musiałem paść na kolana. [s. 37]

W świecie odległości nie były zwyczajnie takie, jakie jawiły się naszym oczom, znikome i przepuszczalne, lecz inne, niewidzialne, zaludnione przez potworności i nieśmiałości - fantastyczne projekty i nieoczekiwane gesty, które, gdyby na chwilę zlały się w upragnioną materię, przemieniłyby aspekt świata w zatrważający kataklizm, w nadzwyczajny chaos, pełen okrutnych niedoli i ekstatycznych szczęśliwości. [s. 107]