"Powieść w altówce" to urzekająca opowieść obyczajowa, rozgrywająca się głównie podczas drugiej wojny światowej w posiadłości w Dorset. Tam właśnie los rzuca młodą Elise (pochodzenia żydowskiego), uchodźczynię z Wiednia, gdzie zaczynają się prześladowania. Rodzice i siostra z mężem pozostają jeszcze w Austrii w oczekiwaniu na wizy. Elise, pochodząca z artystycznej zamożnej rodziny, rozpoczyna pracę służącej w posiadłości.

Ten opis brzmi jak zapowiedź holocaustowej literatury wojennej albo romansowej powieści. Nie jest ani jednym ani drugim. Powieść wciągnęła mnie niemal od pierwszych stron, gdy poznajemy życie bohaterki w Wiedniu, jej rodzinę, relacje między nimi. Po przeniesieniu akcji do Wielkiej Brytanii nie mogłam się prawie od niej oderwać. Mimo, że narracja jest powolna, brak oszałamiającej "akcji", to zainteresowała mnie historia młodej dziewczyny, samej wśród obcych, opisy wybrzeża, posiadłości, zwykłych ludzi i ich zajęć, a z czasem wpływ toczącej się gdzieś tam wojny na ich życie. Skojarzyła mi się nieco z powieścią Adrienne Thomas "Catherine zostaje żołnierzem", pewnie przez narrację w pierwszej osobie przez młodą kobietę, czasy wojny (tam pierwsza, tutaj druga wojna światowa), wątek muzyki i miłości, który pojawia się w obu powieściach.

"Powieść w altówce" trafiła w mój gust tematyką, malowniczymi opisami "świata utraconego na zawsze", bohaterami z ich skomplikowanymi (ale nie patologicznymi) uczuciami i rozterkami. Podobało mi się również poprowadzenie akcji i jej finał.
Powieść nastraja do refleksji i za to już należy się ogromny plus.