Proza Georgiou pozwala wejść w intymny świat cypryjskiej rodziny, by potem poprowadzić dalej – od opowieści o człowieku do historii rodzinnych, od rodziny do wsi, od wsi do kraju.

Fikcyjne historie – niektóre spisane po grecku, a niektóre w cypryjskim dialekcie – przeplatane są cytatami z gazet, przepisami, wierszami, piosenkami ludowymi, fotografiami rodzinnymi i dziecięcymi rysunkami.

Mozaikowa powieść tworzy sugestywny obraz Cypru oraz jego mieszkańców i mieszkanek, jak też pokazuje, że ludzkie życie to plątanina historii i że to właśnie opowieści łączą nas z innymi.

[Książkowe Klimaty, 2019]