W styczniu 1973 roku wybuchł wulkan na islandzkiej wyspie Heimaey i wulkaniczny popiół przykrył część miasta Vestmannaeyar. Po dwudziestu czterech latach opracowane zostaje przedsięwzięcie „Pompeje Północy”, zakładające odkopanie kilku domów; w trakcie prac w domu Markusa Magnussona zostają odkryte zwłoki trzech mężczyzn oraz karton z głową czwartego. Wkrótce we własnym domu zostaje znaleziona martwa Alda Thorgeirsdóttir, pielęgniarka zajmująca się ofiarami gwałtów; poszlaki wskazują na samobójstwo, ale sekcja zwłok odkrywa, że została brutalnie i dość nietypowo zamordowana. Policja zatrzymuje Markusa, który wynajmuje Thorę Gudmundsdottir jako swoją obrończynię, a ona zaczyna własne śledztwo.

Trzecia książka Yrsy Sigurðardóttir przywróciła mi wiarę w tę pisarkę – mamy rzetelną historię pozbawioną kuriozalnych pomysłów, postacie są dość solidnie przedstawione i nie ma jakichś pobocznych wątków rozmydlających główną intrygę. Treść jest dość przygnębiająca i ponura i przez to książkę czyta się dość opornie, na dodatek jest tu, moim zdaniem, trochę za dużo stron; ogólnie jednak nie jest źle. I są dwie ciekawostki dla poszukiwaczy polskich elementów: na festynie córka Thory zajada prince polo, a później przypuszczalnie uważa, że przestępcy powinni być z daleka rozpoznawalni jak Szpieg z Krainy Deszczowców – ciekawe, kto był w oryginale.