Góry zajmują w moim życiu ważne miejsce już od dziecka. To one mnie otaczają i to tam uciekam dla chwili spokoju i wytchnienia od codzienności. Tatry kocham od "małego", a Himalaje i himalaiści od zawsze mnie fascynowali.

O Rafale Froni mogliśmy usłyszeć już w kontekście polskiej wyprawy na K2, po której przybliżał on tajniki ekspedycji poprzez swoje dzienniki. W swojej nowej książce „Rozmowa z górą” po raz kolejny postanowił przybliżyć ten świat. Tym razem w sposób szczególny. Jest to zapis wspomnień z wyprawy na Manaslu (ósmy pod względem wysokości szczyt Ziemi, 8156 m n.p.m.), a także przemyśleń spisanych już po powrocie z wyprawy - ale przede wszystkim przygody autora z górami. I faktycznie przenosimy się w świat widziany z najwyższych miejsc na świecie. Z autorem przeżywałam radość i dumę, smutek, wyczerpanie, lęk i bezsilność, ale i byłam ogarnięta obsesją gór... Książkę przeczytałam jednym tchem, wręcz nie mogłam się od niej oderwać, wszystko dzięki prostemu i przystępnemu językowi jakiego używa autor, oraz fabule przypominającej bardziej powieść przygodową niż literaturę faktu.

Z tekstu bije żywiołowość i nieokiełznana energia Rafała Froni, a także jego niezwykła pokora wobec gór. Oczywiście, nie można zapomnieć o mnóstwie zapierających dech w piersiach zdjęć, przenoszących nas w odległy świat Himalajów. Książka pozwala uświadomić nam, jak niebezpieczne, a zarazem pociągające są góry, ale również. jak kruche jest ludzkie życie wobec żywiołów i ogromu górskich masywów. Tam każdy krok może być ostatnim, ciało zmuszone jest do nadludzkiego wysiłku i wytrzymałości, a jednak tylu ludzi decyduje się na wyprawy. Ja ich rozumiem; jeśli ktoś nie - to ta książka jest dla niego. Polecam ją nie tylko fanom wspinaczki czy himalaizmu, ale również tym, którzy chcą poznać ludzi z prawdziwą pasją, przekraczających granice.

Od redakcji:
Recenzja (w pierwotnej wersji) była wcześniej publikowana na innym portalu czytelniczym i/lub blogu.