Antologie mają wiele zalet: dają przegląd możliwości różnych autorów, dostarczają nam krótszej formy, która czasem jest wygodniejsza, niż powieść itd. Z drugiej strony mają podstawową wadę, jaką jest najczęściej nierówny poziom. W tej antologii jest ona wyolbrzymiona, dlatego napiszę dosłownie po kilka słów o każdym opowiadaniu.

Wojciech Chmielarz, "Babcia Wiśniewska" - 5/6 - świetne opowiadanie z Gliwicami w tle. Policjanci aresztują staruszkę, podejrzewaną o handel narkotykami. Czy to możliwe, żeby babcia Wiśniewska była dilerką?

Ryszard Ćwirlej, "Przypadki chodzą po mieście" - 4,5/6 - w Ćwirlejowym klimacie, dobre, nieprzegadane, a i początki kariery Teofila Olkiewicza naświetla. No i bandy reakcyjne też występują, a dokładnie jedna.

Marta Guzowska, "Oszczędność" - 3,5/6 - stare piramidy i nowe trupy, a do tego ekspedycja archeologiczna. Nie najgorsze, ale zakończenie takie sobie, a może to mój umysł nie przyjmuje do wiadomości, że są jeszcze takie miejsca, gdzie... no właśnie, przeczytajcie, to się dowiecie.

Joanna Opiat-Bojarska, "Modus operandi" - 4/6 - niezłe, całkiem niezłe; ktoś napada bogatych facetów, okradając ich z diamentów. Tylko ten policjant jakiś taki mizogin. Ta nieco drażniąca mnie mizoginia oraz ciągłe używanie przez narratora roboczogodzin (i chyba nawet roboczominut) obniżają ocenę.

Remigiusz Mróz, "Przez ciemne okulary" 4/6 - niezłe, i dałbym wyżej, ale nie lubię, gdy autor przekazuje tak wprost swoje poglądy polityczne (zwłaszcza, gdy nie są zgodne z moimi :D). A Mróz to robi i jeszcze udaje, że niby nie. Ale intryga całkiem, całkiem, no może nie dobra, ale niezła.

Marcin Wroński, "Czarcia łapa"- 4,5 /6 - gdyby nie to, że przewidziałem, kto jest sprawcą, dałbym wyższą ocenę. Ale bardzo miłe opowiadanko, zwłaszcza dla lubiących komisarza Maciejewskiego. Nie zdradzając szczegółów: niedaleko pada jabłko od jabłoni. Czasem tylko ciężko drzewu i owocowi się spotkać, ale jak się już uda, to współpraca idzie całkiem nieźle, a młody uczy się od starszego nie tylko fachu, ale i mądrości życiowej. W tle SB i Lublin lat 60, a także stare legendy o czartach i odciskach ich łap w różnych miejscach.

Małgorzata Sobieszczańska, "Sąsiedzi" - 2,5 /6 - to chyba miała być satyra na polskie społeczeństwo, na życie w blokowisku. No... mnie nie rozbawiło, nudne było, a w dodatku grało w sposób nieciekawy stereotypami od lewa do prawa. Intryga kryminalna wciśnięta jakby na siłę, rozwiązanie niby zaskakujące, ale równie głupie jak reszta.

Gaja Grzegorzewska "Niedzielne popołudnia" 1,5/6 - nie dość, że rzecz dzieje się w moim Krakowie, który został pokazany tak dziwnie, że w ogóle bym go nie poznał, to to jakieś skrajnie głupie było. Dziewczyna od małego morduje ludzi, ale nikt się nie orientuje przez kilkadziesiąt lat. A zaczyna od zabicia własnych rodziców i próby wysłania do lepszego świata swojego małego braciszka. Styl też jakiś taki zawikłany, przez większą część opowiadania nie wiemy w ogóle, o co chodzi, jacyś emeryci w tle, nie no, błagam, pani Gaju, pani nie pisze tak więcej, a jak pani pisać nie umie, to proszę się czym innym zająć, ja np. nie umiem i nie piszę, choć też bym chciał.

Robert Małecki, "Horyzont" - niezłe opowiadanie początkującego pisarza; pokazuje, jak jedno kłamstwo i zły wybór pociąga za sobą kolejne nieszczęścia; fajnie pokazany świat (a może światek?) lokalnych mediów, z którym związany jest główny bohater - fotoreporter darmowego, toruńskiego dziennika. I tenże fotoreporter rozpoznaje ciało ukryte w walizce...

Marta Mizuro, "Chciała żyć" - 4,5 / 6 - dobre opowiadanie, takie do poczytania na wieczór. Nagle znika pracownica korporacji, wcześniej mocno zmienia styl bycia, ma właściwie jedną bliższą koleżankę, która niewiele wie.

Joanna Jodełka, "Nie czytaj tego!" - 3,5 /6 - trochę drwina z pisarzy, trochę mrugnięcie okiem do czytelnika, w tle genialny informatyk, planujący zagładę... no i właśnie to nam wszystko psuje, choć w zamyśle miało być wręcz odwrotnie.