Na tę książkę miałam ochotę już od momentu, kiedy o niej usłyszałam. Kiedy w końcu dorwałam ją w swoje ręce, czytanie szło mi mozolnie i czuję się trochę rozczarowana.

Historię Tomasza Komendy, skazanego na 25 lat za przestępstwo, którego nie popełnił, zna chyba każdy. W książce jest przedstawiony cały obraz gwałtu i zabójstwa w Miłoszycach, przebieg poszczególnych przesłuchań, rozpraw, procedur sądowych i wszystkich innych towarzyszących temu mechanizmów. Oprócz tego napotkamy tu wiele wywiadów, między innymi z samym Tomaszem Komendą, a także sędzią i prokuratorem, którzy mieli do czynienia ze sprawą. Rozdziałami, które zainteresowały mnie najbardziej, były te dotyczące przesłuchań Tomka, jego przeżyć i tego, co zrobił po wyjściu na wolność.

Ciężko mi ocenić książkę, która mówi o prawdziwej ludzkiej tragedii, a nie fikcji literackiej. Pod kątem historii, której dotyczy, jest naprawdę interesująca, wstrząsająca i dająca do myślenia. Jest mi niesamowicie przykro, że ten biedny człowiek musiał cierpieć tyle lat, ale też podziwiam go za niewiarygodną siłę i wytrwałość, które pozwoliły mu przetrwać. Duży udział w tym miało wsparcie rodziny, która nigdy nie uwierzyła w zarzucane mu czyny, a przede wszystkim mamy Tomasza Komendy, która do samego końca walczyła o syna. Taka rodzina to skarb.

Pod kątem wydania książki wypada ona nieco słabiej, ponieważ nie podoba mi się chaos panujący w tym wszystkim. Początek jest do przyjęcia, wprowadzenie w sprawę, omówienie wszystkiego, zbrodnia, śledztwo, a potem nagle strzelanie wywiadami, przesłuchania, rozprawy. Osobiście rozegrałabym to nieco inaczej, bo historia sama w sobie jest ciężka w odbiorze i nie ma sensu komplikować jej bardziej.

Mimo wszystko cieszę się, że w końcu mogłam przeczytać ten tytuł.

Od redakcji:
Recenzja (w pierwotnej wersji) była wcześniej publikowana na blogu autorki i innych stronach internetowych.