Historia zaczyna się od znalezienia tajemniczego obrazu w piwnicy starego kościoła. Dalszy ciąg opowiada o tym, co przedstawia to malowidło. Czarownik Stanisław służył kiedyś Królowi, lecz gdy nastały takie czasy, że wszystkich, co się czarami zajmują, poczęto palić, został wygnany i zamieszkał w wiejskiej chacie. Z piekła uciekła pewna Diablica i znalazła schronienie właśnie u Czarownika. Marzyła ona o zbliżeniu się do Boga oraz o ziemskim życiu. Tak się złożyło, że oboje się w sobie zakochali. Stanisław jest w stanie zrobić dla niej wszystko, zrywa nawet kwiat paproci, który ma spełnić jej marzenie. Niedługo potem po Czarownika przybywają posłańcy i zabierają go na dwór królewski. Tam poznajemy Króla, który kocha polowania bardziej, niż swoje państwo. Królowa znęca się nad mężem za pomocą laleczki voodoo. Są również dwie królewny - starsza próżna, a młodsza cicha i skromna - oraz królewicz, który nie ma odwagi sprzeciwić się ojcu. Poznajemy też błazna, który wydaje się mądrzejszy, niż cała królewska rodzina, oraz Ojca Kuratora, który steruje Królem, jak chce, a sam wzbogaca się kosztem najuboższych. W piekle Jego Najsroższa Niemiłosierność, czyli Belzebub, dostaje szału z powodu ucieczki diablicy. Rozkazuje ją odnaleźć, a podejmuje się tego zadania młody, lecz głupi diabeł Boruta.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Po tytule i okładce spodziewałam się nudów, a tu miła niespodzianka: opowieść bardzo mnie zainteresowała, była lekka i pełna humoru. Zawiera idealne połączenie dawnych legend i fantasy. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę oczarowana historią o diabłach i czarownikach. Wielkie brawa dla autora za styl i formę przekazu, że nie zanudził czytelnika, a raczej pobudził wyobraźnię.

[recenzja - w wersji przed naniesieniem poprawek redakcyjnych - została opublikowana na kilku innych portalach]