Juarez wspólnie z setką Indian przybywa do Chihuahua, bierze do niewoli Francuzów i uwalnia mieszkańców, a następnie zmusza żołnierzy do kapitulacji i nakazuje wyjazd z miasta. Wkrótce Juarez z towarzyszami udają się do lorda Lindsaya, który przewozi pieniądze dla Juareza; po drodze napotykają Meksykanów zwerbowanych przez Pabla Corteja do ograbienia Lindsaya; jeden z nich mówi o przejęciu hacjendy del Erina przez Corteja i o wtrąceniu Arbelleza do lochu. Tymczasem lord Lindsay przypływa parowcem do El Refugio, tam zabiera na pokład Sępiego Dzioba, który opowiada im ostatnie wydarzenia i razem płyną na spotkanie Juareza; po drodze chce na nich napaść Pablo Cortejo, ale Sępi Dziób udaremnia zamach i go oślepia; najemnicy Corteja buntują się przeciw niemu i chcą go puścić tratwą z prądem rzeki, a sami chcą zgarnąć z parowca cały majątek. Sępi Dziób spotyka Juareza, Sternaua oraz resztę i dostaje się z wszystkimi na pokład parowca Lindsaya. Ranny Pablo Cortejo spotyka myśliwego Grandeprise'a i namawia go do towarzyszenia mu w drodze do hacjendy del Erina; myśliwy mówi mu, że Henryk Landola to jego przyrodni brat. Transport dla Juareza zostaje na brzegu rozładowany, a Antonio Helmer informuje, że udaje się do hacjendy, by uwolnić swojego teścia, Pedro Arbelleza; Sternau, Bawole Czoło i Mistekowie postanawiają mu towarzyszyć. Wszyscy dostają się do hacjendy, zabijają Meksykanów, uwalniają Arbelleza i chcą powiesić Józefę nad sadzawką krokodyli; Sternau się temu sprzeciwia i chce, by odbył się nad nią sąd.

Mówiąc krótko: mniej tandetnej jarmarczności, ale za to więcej naiwności; Karol May chce, żeby czytelnik uwierzył w to, że Pablo Cortejo, który dostał dwie kule w głowę, nie ginie i nawet niespecjalnie krwawi, mało tego – traci wzrok ale wkrótce ot, tak sobie go odzyskuje, nie do końca wprawdzie, ale jednak. I znów mnożą się postacie: strona internetowa poświęcona „Leśnej Różyczce” podaje, że w całym cyklu jest ich około 180. Nie jest więc ani lepiej, ani gorzej niż w innych tomach.