Czwarty tom „Leśnej Różyczki” treścią nie różni się od trzech pozostałych – akcja gmatwa się jeszcze bardziej, bohaterowie przemieszczają się w nowe miejsca i pojawiają się kolejne postacie. Sternau. płynący wraz ze sternikiem Helmerem jachtem „Róża”, zawija do portu Greenock na zachodnim brzegu Szkocji, gdzie mieszka ciężko chory książę Eusebio de Olsunna wraz z córką Florą. Sternau leczy księcia i dowiaduje się, że jest jego synem z nieprawego łoża. Tymczasem w okolicznej latarni morskiej jest uwięziony obłąkany hrabia Emanuel de Rodriganda. Książę Olsunna korzysta z rady Sternaua i wraz z Florą, jej narzeczonym Ottonem i hrabią Emanuelem wyjeżdżają do Moguncji, gdzie zamieszkują u Róży. Tymczasem lord Lindsay wysyła swoją córkę Amy na Jamajkę, by dostarczyła gubernatorowi ważne depesze. Podczas rejsu Amy spotyka Sternaua, który atakuje statek kapitana Landoli, a na jego pokładzie znajduje porwanego Alfreda de Lautreville i przypływa z nim do Meksyku. Alfred zdradza Amy, że jest Marianem Rodrigandą, a Sternau udaje się z nim do grobowca Rodrigandów, odkrywając, że uśpiony Ferdynand został przetransportowany w trumnie i obecnie jest gdzieś ukryty. Józefa Cortejo, córka Pabla, chce zbliżyć się do Mariana i obiecuje mu ujawnienie jego prawdziwej tożsamości, ale on odrzuca jej względy i przez to naraża się na jej nienawiść. Tymczasem Sternau, Helmer i Mariano udają się do hacjendy del Erina; tam Sternau dokonuje trepanacji czaszki Antona Helmera. W okolicznej hacjendzie Pablo Cortejo szykuje się do ataku na hacjendę del Erina ale wycofuje się z planu i udaje się do miasta El Oro znajdującego się w oblężeniu na rozkaz Benito Juareza, Indianina z plemienia Zapotec, który chce zostać prezydentem Meksyku. Kapitan straży przybocznej, Verdoja, rozpoznaje Pabla, a ten oferuje mu zawierające pokłady rtęci posiadłości hrabiego Ferdynanda w zamian za zabicie Sternaua i jego towarzyszy.

Jak widać, zagmatwanie jest już absolutne i kto odważy się sięgnąć po „Leśną Różyczkę”, w tym momencie powinien się zorientować, że bez jakiejś kartki z wypisanymi bohaterami się nie obejdzie; sam na to wpadłem już przy drugim tomie. Karol May chyba już potraktował tę powieść jak samograj i wygląda na to, że pisał to, co mu akurat w duszy grało; w efekcie mamy na przykład scenę, w której doktor Sternau w warunkach niemalże polowych dokonuje trepanacji czaszki – wcześniej przywrócił wzrok ociemniałemu hrabiemu Emanuelowi i usunął kamienie z jego nerek, więc czekam, aż ten nadczłowiek w którymś tomie przeprowadzi operację na otwartym sercu. Ale jest tu jeden smaczek: May wprowadza do swojej epopei autentyczne postacie – tutaj jest to Benito Juarez, przyszły prezydent Meksyku. Jak by jednak nie patrzeć, jest to książka taka sama, jak trzy poprzednie tomy – tylko dla wtajemniczonych.