Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945) nieodmiennie należy do najznakomitszych i najchętniej czytanych poetek polskich. Sympatie czytelnicze okazały się nad wyraz trwałe, zupełnie niepodatne na zmieniające się mody artystyczne, przemiany obyczajowe, a nawet sytuacje społeczne. Szeroko jednak jest znana tylko część poezji autorki "Niebieskich migdałów" z pewnością najświetniejsza, ale ograniczona do czasów jej sukcesów życiowych i artystycznych. Niewielu sięga po wiersze z okresu wojny i choroby.

Dawna ulubienica salonów warszawskich doświadczyła samotności i cierpienia; zmarła na straszliwą chorobę w "najniepoetyczniejszym" z miast - Manchesterze.

A przecież od początku w jej twórczości pojawiały się wiersze, w których zapisywała swoje lęki i groźne przeczucia. I właśnie ten nurt poezji Pawlikowskiej stanowi główną tkankę prezentowanego tu wyboru jej wierszy dokonanego w półwiecze śmierci najwybitniejszej z "polskich Safon".

[Instytut Wydawniczy PAX, 1996]