Książka w formie reportażu - powieści opowiada o cesarzu Etiopii Hajle Sellasje. Na jego temat wypowiadają się ludzie dworu, czyli jego podwładni. Można zauważyć, jak ludzie z otoczenia Cesarza starali się o względy władcy, jak byli pazerni i ulegli. Co „Pan nasz” powiedział, miało najwyższą cenę. Mało kto potrafił mieć odmienne zdanie niż Hajle Sellasje, łatwiej było przytakiwać.

Z pozoru krótka książka, a dłużyła się okropnie. Ile ja się wymęczyłam, czytając ją, wiem tylko ja, no i mój mąż, który widział moją walkę o to, by ją szybciej skończyć. Tak mam, że nawet gdy książka nie przypada mi do gustu, mimo wszystko chcę ją skończyć. Lecz ta to była masakra. Tekst napisany ciurkiem, znikoma ilość akapitów, nie dałam rady tego czytać. Treść również nie zachęcała do czytania, w kółko „Pan nasz”, oraz podlizywanie się władcy. Rozumiem, że książka bardziej przypomina lekturę szkolną, lecz nawet one były bardziej porywające (przynajmniej niektóre). Zupełnie nie mogłam się skupić na tym, co przeczytałam. Dlatego oceniam ją najniżej, jak się da. Z pozoru lekka, bo krótka, a zarazem ciężka, okropnie ciężka.