Mężczyzna o imieniu Runolfur zostaje znaleziony w swoim domu w Reykjaviku w kobiecej koszulce, z poderżniętym gardłem, opuszczonymi spodniami i pigułkami gwałtu w kieszeni. Prowadząca śledztwo policjantka Elinborg nie ma żadnego punktu zaczepienia, gdyż Runolfur był nienotowany, a właściciel mieszkania miał o nim bardzo dobre zdanie. Sprawa dodatkowo się gmatwa, gdy sekcja zwłok wykazuje, że pigułki gwałtu znajdowały się też w gardle mężczyzny.

Arnaldur Indriðason żadnego prochu w swojej książce nie wymyśla – mamy zbrodnię, mamy rutynowe śledztwo, mamy odnalezienie sprawcy; wydaje się jednak, że o wiele ważniejsze od śledztwa jest pytanie o to, jak wygląda życie zgwałconej kobiety, a jak gwałciciela. Autor trochę manipuluje czytelnikami, gdyż naprawdę trudno nie stanąć po stronie wykorzystanej ofiary i jej ojca, podejrzanego o zabicie gwałciciela – ale można też spytać: czy zemsta jest jedynym rozwiązaniem? Można też zadać pytanie o zwykłą przyzwoitość: mamy prowincjonalne miasteczko, gdzie tajemnicą poliszynela jest tożsamość zarówno sprawcy, jak i ofiary, a jego mieszkańcy wprost sugerują policjantce, że nie ma w nim czego szukać. Najgorsze jest to, że ta powieść mogłaby się rozgrywać w każdym zakątku świata, nawet w Polsce: nie chcę prowokować jakiejś wojenki, ale kto chce się domyśleć, o co mi chodzi, ten się domyśli. Wnioski z tej książki wydają się dość brutalne: ofiary gwałtów często pozostawione są same ze swoją traumą i ze swoim wstydem, a wtedy zemsta wydaje się być najsprawiedliwsza – ale czy ona w jakikolwiek sposób zmniejszy ból ofiary?

Warto sięgnąć po tę książkę, choć jest dość przygnębiająca; bałem się, że w powodzi skandynawskich kryminałów ten zniknie niezauważony – taki temat jednak musi zostać dostrzeżony.