Dzieje tytułowej pary bohaterów, przyszłego cesarza rzymskiego Tytusa, syna Wespazjana, i prawnuczki Heroda, księżniczki judejskiej Bereniki - dzieje ich miłości to tylko motyw przewodni tej książki Aleksandra Krawczuka. Ich spotkania, zawiązujące się między nimi uczucie, symbolizują jakby zetknięcie się dwóch światów, Zachodu i Wschodu, które jest właściwym tematem tej historycznej opowieści. Zrozumieć je można dopiero w świetle dramatycznych wydarzeń w Judei i Rzymie w ostatnich latach panowania Nerona i w pamiętnym 68/69 roku trzech cesarzy: Galby, Othona i Witeliusza. O losach ludzi występujących w "Tytusie i Berenice" decydują jednak nie tylko wymagania polityki i prawa wojny. Równie ważną rolę w ich życiu odgrywają rozmaite ówczesne wierzenia i przesądy, obok religii panujących i rodzącego się chrześcijaństwa, także wierzenia licznych sekt, nauki Apoloniusza z Tyany i Szymona Maga, którego Ennoję - myśl bożą - uosabiać ma Berenika.

Opowieść - jak zawsze u tego autora - oparta jest w całości na źródłach.

[Wydawnictwo Poznańskie, 1985]