Po stosunkowo długim czasie zachciało mi się powrócić do „światów Pilipiuka”, co prawda nie w kolejności chronologicznej („wiszą” mi jeszcze cztery wcześniejsze tomy, z których dwa trzeba będzie trzeba wypożyczyć w bibliotece albo… dokupić?), tylko przypadkowej (niniejsza część znalazła się bardziej na widoku, niż dwie nabyte wcześniej). W przypadku opowiadań z różnymi bohaterami nie ma to aż tak wielkiego znaczenia, choć w życiu tych dwóch najbardziej stałych – doktora Pawła Skórzewskiego i poszukiwacza staroci Roberta Storma – z czasem zachodzą jednak pewne zmiany.
Ten zbiór, Wilcze Leże (Pilipiuk Andrzej (pseud. Olszakowski Tomasz)), składa się z dziesięciu tekstów, z których większość wydała mi się nawet ciekawsza i lepiej dopracowana, niż przeciętnie.

W „Odległych krainach” Storm, eksplorując przeznaczony do wyburzenia pustostan, natrafia na ślad zagadkowej sprawy sprzed lat; choć udaje mu się rozwikłać tajemnicę zaginięcia niepełnosprawnego chłopca, nie zrobi z tej wiedzy użytku… Pomysł nietuzinkowy, akcja dynamiczna. 4+.
„Promienie X” to krótka scenka z codzienności podlubelskiej wioski, gdzie doktor Skórzewski bierze udział w profilaktycznych badaniach rentgenowskich dzieci zagrożonych gruźlicą. Przy okazji wysłuchuje opowieści starego wieśniaka, który, jak się zdaje, wierzy w istnienie wilkołaków. Ale przecież medycznie wilkołactwa udowodnić się nie da… Bardzo realistyczna sceneria, przewrotne zakończenie. 5.
W „Lalce” Storm pakuje się w tarapaty za sprawą pewnego ciekawego znaleziska i zaskakującego prezentu, otrzymanego od byłej narzeczonej. Fabuła trochę przeszarżowana (nie wierzę we wszechmocnych „ruskich”), ale sprawnie opowiedziana. 4.
„List z wysokich gór” nie ma w sobie nic nadprzyrodzonego, chyba żeby za takowy element uznać przypadek, który sprowadza polskiego narciarza – a jest nim znów Robert – do zagubionej alpejskiej groty, by mógł on odegrać rolę listonosza, przekazującego przesyłkę sprzed wieku. Wyraziste i wzruszające. 5.
„Wilcze leże” łączy dramatyczne wojenne realia z fantastycznym motywem, zasygnalizowanym w jednym z poprzednich opowiadań. Pełne emocji i również wzruszające. 5+.
W „Cmentarzysku Marzeń” Storm ma odnaleźć zaginiony rękopis Kornela Makuszyńskiego, przy okazji zacieśniając znajomość z nową dziewczyną. Trochę za mało dynamiczne i wcale niemetafizyczne. 4.
„Ci, którzy powinni pozostać” to opowieść o niezwykłym spotkaniu, jakie przytrafia się sędziwemu już doktorowi Skórzewskiemu u schyłku II Rzeczypospolitej. Sam motyw doprowadzający do spotkania dość mocno już w literaturze eksploatowany, ale w tym kontekście cokolwiek odświeżony. 4+.
W „Samobójstwie na Maślicach” były policjant Paweł Nowak zgłębia niezwykłe okoliczności śmierci pewnego studenta chemii i ich związek ze starożytnymi greckimi papirusami. Koncepcja ciekawa, choć okoliczności mało przyjemne. 4.
„Relikwiarza” ukrytego przez poprzedniego proboszcza, a zawierającego… „pióro podobno pochodzące ze skrzydła archanioła Gabriela” szuka Robert na terenie pewnej parafii. Tu nic nadzwyczajnego się nie dzieje… to znaczy, nic poza jednym niewyjaśnionym zjawiskiem. 4.
I wreszcie „Szafa”. Nie opowiadanie, lecz jednozdaniowy dowcip, i do tego nawet nie bardzo śmieszny. Bez względu na to, czy autor uznał za stosowne w ten sposób zażartować sobie z czytelnika, czy nie miał pomysłu na dziesiąte opowiadanie i postanowił w to miejsce wcisnąć cokolwiek, jest to nadużycie, za które oceny nie daję, a od sumy pozostałych odejmuję 1 punkt. Razem wychodzi 39,5, średnio 4,38. Czyli jednak bliżej 4,5. Pasuje.