W czasie, gdy ludzie zatykali sobie uszy na prawdę, by zwrócić się w stronę kłamstwa, abp Lefebvre z niestrudzoną cierpliwością i troską głosił słowo Boże, odpierał zarzuty oraz napominał. Jego kazania, Jego odczyty religijne przeznaczone dla księży i seminarzystów, Jego publiczne wykłady głoszone chrześcijańskiemu ludowi pozwalają nam Go poznać jako doktora wiary, jako prawdziwego teologa, który z najwznioślejszych zasad umiał wyciągnąć praktyczne wnioski dla naszych czasów oraz dawał stosowne i żywotne wskazówki dla życia nadprzyrodzonego.

Słuszne jest to, co powiedział o nim ks. Berto, Jego doradca podczas soboru: „Nie zdradzam żadnej tajemnicy, mówiąc wam, że abp Lefebvre jest teologiem o wiele lepszym ode mnie. Dałby Bóg, aby wszyscy ojcowie soboru nimi byli w takim stopniu jak on! Posiada on niesłychanie pewny i wyostrzony zmysł teologiczny, do którego jego wielkie oddanie dla Stolicy Apostolskiej dorzuciło wyczucie pozwalające, nawet przed interwencją logicznej refleksji, intuicyjnie odróżnić to, co się da, od tego, czego nie się da pogodzić z suwerennymi prerogatywami Opoki Kościoła… Ani razu nie przedłożyłem mu memoriału, notatki, szkicu, których by nie przejrzał, rozważył, powtórnie przemyślał i często swoją osobistą wytrwałą pracą przerobił całkowicie na nowo”.

(fragment "Wstępu" ks. F. Schmidbergera)

[Te Deum, 2012]