Weronika Nawara jest pielęgniarką, która próbuje odczarować swój zawód. Fascynują ją ludzie. Jest zakochana w Krakowie, rudych cocker spanielach, śpiewaniu, zimie, anestezjologii i intensywnej terapii. Prowadzi blog "W czepku urodzona".

Autorka książki od zawsze chciała być pielęgniarką. Ta praca daje jej satysfakcję, choć nie każdy podzielał tę opinię. Większość kolegów i koleżanek wyśmiewała pomysł bycia pielęgniarką. Nigdy się nie poddaje, choć były ciężkie momenty w pracy, których nie żałuje.

Po krótkim wstępie autorki, są rozmowy z innymi koleżankami i kolegami po fachu. Opowiadają o swoich doświadczeniach; czym się kierowali w wyborze zawodu, jak wyglądają relacje lekarz-pielęgniarka, dlaczego młode pielęgniarki wyjeżdżają za granicę, jak pracuje się z chorymi, jakie wymagania zawodowe są oczekiwane od przyszłych pielęgniarek i pielęgniarzy, o dyżurach, kiedy umierają pacjenci.

"W czepku urodzone" to książka, po której nie będzie nam już obojętne życie pielęgniarek. Bycie pielęgniarką to trudna praca, gdzie nie zawsze jest doceniona przez pracodawców, jak i pacjentów. Zachowanie rodzin i samych chorych, czasem woła o pomstę do nieba. Długie godziny pracy i ogromna odpowiedzialność za życie pacjenta, nie jest odpowiednio wynagradzana finansowo. Muszą pracować po trzy etaty, aby móc normalnie żyć, albo wyjeżdżają za granicę. Młodzi ludzie w ogóle nie są zainteresowani tym zawodem, bo mało się o nim mówi i nie jest elitarny. Jak dalej tak będzie wyglądać, nie będzie miał kto się nami zajmować, jak zachorujemy. Bardzo się cieszę, że możemy zobaczyć, jak to wszystko wygląda i mam większy szacunek do pielęgniarek. Jestem z nimi całym sercem.


Recenzja nie podlegała korekcie redaktorów BiblioNETki.