Pod choinkę w 1991r. otrzymałem w jednym tomie dwie książki:
Księga dżungli (Kipling Rudyard)
Druga księga dżungli (Kipling Rudyard)
Potem zaczytywałem się w nich przez długi czas (a przynajmniej w niektórych opowiadaniach) - postanowiłem sobie po latach odświeżyć tę znajomość.

Przede wszystkim postarałem się zmusić do przeczytania wszystkich, aby wiedzieć, czemu niektóre mi się nie podobały, i takie oceny bym wystawił (a nawet wystawiłem, jeżeli było osobne wydanie)(opowiadania z obu ksiąg):

Bracia Mowglego (Kipling Rudyard) 4.5
Kaa na polowaniu (Kipling Rudyard) 5.5
Tygrys! Tygrys! 4.0
Biała foka (Kipling Rudyard) 3.0
Rikki Tikki Tavi (Kipling Rudyard) 5.5
Toomai, druh słoni 3.0
Słudzy jej królewskiej mości 1.0
---
Skąd się wziął Strach 3.5
Cud Purun Bhagata (Kipling Rudyard) 5.0
Najazd dżungli 4.0
Grabarze 1.0
Ankus królewski (Kipling Rudyard) 6.0
Quiquern 2.0
Rude psy 6.0
Harce wiosenne 4.0
---

No cóż, niektóre z opowiadań ani nie były związane z dżunglą, ani nie wyglądają na dodane inaczej, niż na siłę. Te, którym wystawiłem jedynki, to przepotwornie nudne ględy między zwierzętami, brak zasadniczo treści, absolutnie nie wciągają. Te o ocenach niższych niż 4.0 także wyglądają na pisane z jakimś pomysłem, ale w słabym wykonaniu - w sumie fabuła szczątkowa, ma być sztafażem pod ów pomysł. Pozostałe to w większości historie o Mowglim, świetne przygodówki i wciągające historie! Te, które dostały 5.5 lub 6 były często powtarzane. Czemu?

Tam, gdzie proza Kiplinga podobała mi się najbardziej, pisarz umieścił niemało ważkich lekcji, których nauka kosztowała wiele. Dżungla nie wybacza, nie roztkliwia się nad niedoświadczoną dziatwą, zaś zasady są ostre, acz sprawiedliwe. I ci, którzy je łamią, otwarcie potrafią się do tego przyznać i przyjmują pokornie karę. Walka ze złem zaś jest bezpardonowa, nikt nie dyskutuje nad tym "a czy na pewno zbrodnia jest taka zła", albo "a może te pogróżki to tylko takie gadanie, nie oceniajmy a szczególnie NIE DZIAŁAJMY" - tylko zło i zagrożenie zduszane jest w zarodku. Bardzo mnie ujmuje taka wizja.

Ujęła mnie również - ale chyba dopiero teraz, po prawdopodobnie 20 latach od ostatniej lektury - wizja przedstawiona w opowiadaniu "Cud Purun Bhagata". Jest to zapewne z podań hinduskich zaadaptowana opowieść o wielkim bogaczu, mężu stanu, prześwietnej i mądrej postaci Purun Dassa. W chwili dostąpienia najwyższych zaszczytów i sukcesów, porzuca świat, by stać się sannjasinem - wędrownym żebrakiem, który znajduje schronienie w zagubionej u stóp Himalajów wiosce. Cenna opowieść o tym, że w życiu warto kierować się swą prawdziwą naturą, umieć odrzucić gnający na złamanie karku świat, nie stać się niewolnikiem ambicji czy oczekiwań innych ludzi. Dziś najpewniej do tej opowieści wracałbym chętniej, niż do przygodówek o Mowglim!