Jak dla mnie była to najlepsza książka o Hiszpanii generała Franco, jaką czytałam. Nawet przewyższyła Cabre!

Jest to powieść drogi o podróży przez Hiszpanię dwóch całkiem różnych osób, w poszukiwaniu Pasterki, czyli ostatniego maquis, członka antyfrankistowskiej partyzantki. Pikanterii tej osobie dodaje fakt jej/jego nieustalonej płci i to, jak zacofana społeczność reaguje na inność i jak Pasterka na to reaguje i jak buduje swoją tożsamość. To jedna strona tej książki, ukazywana stopniowo w opowieści samej Pasterki.

Druga, chyba ważniejsza część tej książki odsłania się powoli w reakcjach obu wędrowców: hiszpańskiego dziennikarza, pozbawionego złudzeń, przyszłości i wszelkiej nadziei, ale znakomicie świadomego niebezpieczeństw i chwytów dyktatorskiego systemu oraz francuskiego profesora psychiatrii z Sorbony, który wynajął Hiszpana, żeby pomógł mu szukać tejże Pasterki. Pomimo swojej wiedzy, profesor jest w świecie dyktatury, donosów, osaczenia bezbronny i z innego świata. Nie rozumie otoczenia i ciągle się dziwi. Jego zdziwienie jest autentyczne, jako Francuza, arystokraty i intelektualisty, który nigdy w życiu nie spotkał się z takim światem. Książka z opowieści o Hiszpanii za dyktatury Franco stała się uniwersalną opowieścią o kraju i ludziach owładniętych strachem donosów, terroru, państwa policyjnego. Ogromna nieufność, rachunki krzywd, poczucie bycia osaczonym, to wszystko oddaje ta książka.

Zakończenie zaskakuje, ale ja mu nie dowierzam. Dla mnie było tylko litościwą próbą skłonienia profesora do powrotu do swojej rodziny, a narracyjnie kunsztownym sposobem na rosnące przez całą książkę napięcie.

Muszę powiedzieć, że Noir sur Blanc nie zawiodło mnie po raz kolejny.


Recenzja nie podlegała korekcie redaktorów BiblioNETki.