„- Zaraz zrobimy kolację i położysz się spać - powiedziałam, składając rachunki.
- Nie usnę, nie będę mógł.
- Dlaczego?
- Tyle już pani powiedziałem, to powiem i resztę. Wie pani, ja się boję, że to wszystko zda się tylko psu na budę! - wyrzucił z siebie gwałtownie.
- Co znaczy: wszystko?
- A, ten cały klops z mamą, cała ta moja droga i ten zamęt, który tutaj… - urwał, wyraźnie zniechęcony.
- A co ty byś chciał zwojować, Stasiu? Dlaczego właściwie: musiałeś?
- W tym jest dziewczyna, proszę pani…
- Ta jedna spośród dziesięciu osób, tak? Ta jedyna, która wie, że być może zastanie cię tutaj? - domyśliłam się.
- Niech pani się nie śmieje. To jest dziewczyna, którą kocham”.

[Akapit Press, 2004]