"Co można powiedzieć o dwudziestopięcioletniej dziewczynie, która umarła? Że była śliczna. I piekielnie inteligentna. Że kochała Mozarta i Bacha. I Beatelsów. I mnie..."

Takimi oto słowami rozpoczyna się ta słynna opowieść o miłości.

"Love story" to prosta historia miłosna, nie znajdziemy w niej zbędnych treści, długich opisów, wyznań uczuć, ukwieceń, wszelakich ubarwień, uniesień. Jest tylko miłość. Zwyczajna i piękna zarazem w swej prostocie.

On - bogaty, inteligentny, z dobrej rodziny. Ona - ładna, mądra, wrażliwa. Zakochują się w sobie. Jego rodzice są przeciwni temu związkowi, nie godzą się na małżeństwo. Dla nich to mezalians. Jednak młodzi pobierają się wbrew wszystkiemu.

Na początku jest źle. Nie mają pieniędzy, mają tylko siebie. I to właśnie miłość daje im siłę do przezwyciężenia wszelkich trudności. W końcu on dostaje dobrze płatną pracę, stać ich na nowe mieszkanie, wydaje się, że nic nie stoi im na drodze do pełnego szczęścia. I wtedy spada na nich cios - ona jest śmiertelnie chora.

Czytelnik zadaje sobie wtedy pytanie: "Dlaczego?". Ma się ochotę krzyczeć: "To niesprawiedliwe! Nie teraz!" Łzy spływają po policzku.

Myślę, że zakończenie tej książki znają wszyscy albo też prawie wszyscy. Ja wprawdzie nie płakałam, ponieważ wszystkie łzy wylałam na filmie, który obejrzałam, zanim przeczytałam powieść Segala.

Banalna historia? Może i tak. Ale czy taka właśnie nie jest miłość?