Mój przyjaciel Meaulnes (Alain-Fournier (właśc. Fournier Henri-Alban)) to (wg wiki i np. Najsłynniejsze powieści literatury światowej: Leksykon (Szenes Dominique)) jedna z najważniejszych powieści francuskich, jeżeli nie w ogóle, to w XX wieku. Uważa się, że powieść ta zainspirowała Wielki Gatsby (Fitzgerald Francis Scott (Fitzgerald F. Scott)), a także miała wpływ na takich autorów, jak Fowles John, Hornby Nick, Kerouac Jack, Tremain Rose i Mitchell David (ur. 1969) ("Meaulnesa" czyta madame Crommelynck w Konstelacje (Mitchell David (ur. 1969))). Ja ostatecznie dołączyłem ją do CSA, przy czym właśnie "Konstelacje" przeważyły szalę na korzyść Alain-Fourniera.

Jest to powieść o wielkiej romantycznej miłości u schyłku ery romantyzmu. Rozbrykany 17-latek Meaulnes, szkolny prowodyr różnych drak, trafia przypadkiem w nieznanej sobie okolicy na przyjęcie weselne, na którym poznaje piękną Yvonne de Galais. Nie zdąża jednak wiele się o niej dowiedzieć - wesele okazuje się niewypałem (panna młoda ucieka), a Meaulnes zostaje odwieziony losową karocą we własne okolice. Po powrocie do szkoły nie potrafi przyjść do siebie i wraz z Frankiem - narratorem powieści - próbuje dojść do tego, jak ponownie trafić do posiadłości, w której poznał Yvonne. Tymczasem do szkoły trafia tajemniczy Cygan, który zdaje się rzucać wyzwanie pozycji i samej osobie Meaulnesa, m.in. kradnąc mu mapę z trasą do dworu Yvonne, z trudem odtworzoną ze strzępów wspomnień i rozmów z mieszkańcami różnych okolic...

Książka Alain-Fourniera w miarę przypadła mi do gustu, choć nie wywołała we mnie jakichś głębszych przemyśleń - może to kwestia mojego pragmatycznego z reguły umysłu? Nigdy nie miałem skłonności do ulegania romantycznym porywom szaleństw miłosnych, sympatie i dziewczyny wielbiłem raczej z cicha i nieśmiało próbowałem się do nich zbliżyć i wywiedzieć wpierw, czy są mi ewentualnie przychylne, aby się nie wygłupić nieodwzajemnionym, a ujawnionym afektem - taki mniej więcej jest też narrator Franek. Meaulnes jest zaś inny - i chyba może być jednym z WIELKICH typów francuskiej duszy - namiętny, opętany zauroczeniem francuski kochanek, rozrywany wieloma namiętnościami, impulsywnie kierujący się porywami szlachetności, honoru, idealizmu. Dziś jest to typ trochę przebrzmiały, choć nie wątpię, że wiele tak kobiet, jak i mężczyzn, czytać będzie książkę z wypiekami na twarzy - pierwsze, że chciałyby być kochane i adorowane z takim oddaniem, drudzy - z zazdrością, że minęły czasy, gdy romantyzm był w cenie, a nie był obśmiewany.