Książka to zbiór reportaży, przedstawiający sprawy od których włos się jeży na głowie. Ja po prostu nie mogłam uwierzyć, że przedstawione przez Panią Justynę patologiczne sytuacje mogły wydarzyć się naprawdę w naszym kraju.
Żyjemy w Polsce, tutaj pracujemy, płacimy podatki. I naiwnie myślimy, że jeżeli spotka nas jakieś nieszczęście, to odpowiednie służby (policja, służba zdrowia, wymiar sprawiedliwości, urzędy administracji publicznej), udzielą nam pomocy. To przecież gwarantuje nam konstytucja. Ale to chyba naprawdę naiwne myślenie. Nie będę tu opisywała tematów reportaży, wiele z nich znamy pobieżnie z wiadomości TV czy prasy. Dla mnie każdy z nich był szokiem i do tej pory nie mogę uwierzyć, że tak drastyczne wydarzenia miały naprawdę miejsce. Szczególne wrażenie zrobiły na mnie sprawy przedstawiające krzywdę najmłodszych ( np. reportaż o domu dziecka, którego dyrektorką i oprawcą dzieci była siostra Bernadetta oraz reportaż o dziecięcym oddziale psychiatrycznym kierowanym przez doktor Annę M. ).
Brawo dla autorki książki – Pani Justyny Kopińskiej za odwagę w podejmowaniu trudnych tematów. Za wnikliwość, dociekliwość w przedstawianiu spraw. Za dążenie do ich wyjaśnienia. Za dziesiątki przeprowadzonych rozmów ze świadkami, biegłymi, poszkodowanymi. Prosimy o dalsze nagłaśnianie patologicznych sytuacji. I mam głęboką nadzieję że przyczynią się one do … n o r m a l n o ś c i. Żebyśmy w naszej ojczyźnie poczuli się po prostu b e z p i e c z n i e.