Dolina spokoju (Jax Joanna (właśc. Jakubczak Joanna))
No i jest ostatni tom. Trochę jestem zmęczony tą lekturą, chociaż nie odmawiam autorce rozmachu i tempa. Trochę już nuży ciągłe podkreślane tych samych walorów i niebezpieczeństw wielkiej i nagłej miłości, bowiem trudno jest powiedzieć jeszcze coś nowego o tej komplikacji emocjonalne w kolejnym, już wyeksploatowanym pod tym względem tomie.
Akcja toczy się w dobrym tempie, polityka jest obecna, ale trochę marginalizowana i to cenię w tym sześcioksięgu bardzo. Z jednej strony jest, a z drugiej bohaterowie chcą ją odepchnąć, bo jest obrzydliwa, brudna i zakłamana.
Akcja pod koniec powieści-rzeki jeszcze przyspiesza, a jeden z bohaterów znajduje się wręcz w dramatycznej sytuacji, chociaż na taki los nie zasłużył. Przynajmniej nie ma jednoznacznego zakończenia.
Jax przdkłada dojrzałe, pełne uczucia nad gwałtowne eksplozje emocji. Według niej takie zrównoważone, stabilne uczucia symbolizują właśnie "dolinę spokoju".
Nie ma w "Zemście i przebaczeniu" bohaterów jednoznacznych. Wszyscy są w jakiś sposób skalani niezwykle trudnymi dziejami, w których przyszło im żyć. Są dobrymi ludźmi, chociaż skalali się na przykład zabójstwem, są lojalni wobec przyjaciół, chociaż mają diametralnie różne poglądy na życie i politykę. Ten wątek pachnie wręcz dydaktyzmem, ale bardzo go sobie cenię zwłaszcza w dzisiejszych czasach.
Męska przyjaźń jest w tej powieści bardzo wysokiej próby. Wręcz doskonała, co trochę zgrzyta, ale z pewnością jest warta wmyślenia się w nią.
Duże brawa za bardzo odważną powieść. Zapewne nie spodoba się ona "patriotycznej" części społeczeństwa. Może jednk ktoś z tej grupy przeczyta przynajmniej jeden tom ze zrozumieniem.