Do dość peerelowsko urządzonego mieszkania puka nieznajomy gość. Dziewczynka otwiera mu i ku jej zdziwieniu za drzwiami zauważa białą bezkształtną postać. Postać przedstawia się jako Pustka po jej kocie. Od tego momentu Pustka zaczyna mieszkać razem z dziewczynką. Dla dziecka jest to coś naprawdę nowego. Może gościowi zadawać pytania, siedzieć mu na kolanach, o ile je ma, czy nawet razem z nim płakać, kiedy czuje się smutna po utracie kotka. Pustka rozumie łzy. Rozumie też to, że nie jest łatwo pogodzić się z utratą, dlatego czasem jest większa, a czasem mniejsza. Dziewczynka trochę boi się wielkiej Pustki, ale po zapewnieniu, że z czasem się ona zmniejszy, boi się czegoś innego: że Pustka tak jak kotek tez zniknie. Czy życie z Pustką po kocie jest możliwe?

Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu. Link w komentarzu.