W tej części nie tylko poznajemy głębiej głównego bohatera, lekko nieśmiałego, zaczytanego w książkach Kanekiego. Powoli pojawiają się także inne postacie związane z nowym miejscem pracy Kena: z kawiarnią Anteiku. Trening czyni mistrza i Kaneki uczy się powoli nie tylko jak odnaleźć się w nowej sytuacji, ale także jak parzyć prawidłowo kawę czy też jak znowu jeść kanapki jak człowiek. Nadal rewolucje żołądkowe na tyle dają mu się we znaki, że każdy posiłek jest nietolerowany. Jedynymi rzeczami, jakie może przyjmować to kawa i specjalnie spreparowane kostki cukru, które dostarcza mu szef kawiarenki. Ken i ja jako czytelnik nie bardzo wiem co zawierają, jednak dają odpowiednie uczucie sytości.

W kawiarni pracują także odrobinę wycofany Yomo czy niepokorna, kłótliwa Touka. To oni pomagają Kanekiemu w codziennych czynnościach jak zdobywanie pożywienia czy też obsługiwanie klientów kawiarni. Powoli Ken czuje się tu jak w swoim domu.

Żeby nie było pięknie i słodko pojawiają się ludzie, którzy szczerze życzą śmierci każdemu ghoulowi. W sielskie życie w kawiarni Anteiku wkrada się smutek. Jak to wszystko przeżyje Ken? I co zrobi z otrzymaną ghoulą maską?

Recenzję opublikowałam wcześniej na moim blogu. Link w komentarzu.