Książka "Bezpański" to rzeczywiście ballada, bard - w tej roli wytrawny policjant - opowiada o swojej służbie. Chociaż "swojej" to nieodpowiednie słowo - opowiada o służbie wielu policjantów, którzy pracowali przy różnych sprawach, przesiąkając ich zapachem lub smrodem. Kosztem.... no właśnie, jakim?
Własnego, prywatnego życia, życia rodzinnego, samotności, nabytych nałogów, wykluczenia przez najbliższe otoczenie, ale przede wszystkim niedocenienia przez przełożonych. Wydaje się po lekturze, że policja, a zwłaszcza pracownicy szczebla wyższego, zawsze mieli parcie na szkło i prasę. Głupota sprawozdań, nie uwzględniająca specyfiki ich pracy, zniszczyła wielu ludzi i wiele fajnych inicjatyw, tak jak choćby opisana akcja Letnia Akademia Policyjna, która przez pracę funkcjonariuszy Rakowca, komisariatu na tzw. Trójkącie Wrocławskim, uchroniła wielu młodych chłopaków przed deprawacją. Pokazała, że wyciagnięcie ręki przez policjantów środowiskowych – dzielnicowych - do młodych ludzi, notowanych, niedostosowanych do społecznego życia, ma sens! I to należało kontynuować. Ulice tej dzielnicy są dzisiaj ładniejsze, bardziej bezpieczne niż centrum miasta. Nie ma głupich graficiarzy, demonstrujących swoją pogardę dla świata. To właśnie zawdzięczamy gliniarzom z Rakowca. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości.
Ja to wiem, bo bywam tam każdego dnia.
Bigaj to nie jest były gliniarz, to człowiek, który gliniarzem zostanie do końca życia, bo praca stała się częścią jego osobowości, której nie da się wymazać gumką. Słowa rozgoryczenia, zawarte na końcu książki, są jak świeża rana, zagoją się z czasem.... Bo Bigaj i jego współpracownicy mogą być z siebie jedynie dumni, a ich postawa świadczy o tym, że nigdy nie mieli wątpliwości, że wybierając powołanie do służby, wybrali dobrze.
Brawo za warsztat, doskonałe pióro!