Z bólem serca oddałem Kukuczka: Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście (Kortko Dariusz, Pietraszewski Marcin) do biblioteki - zastanawiam się, czemu tak bardzo osoba Kukuczki mnie porusza...

Choć w latach 80. byłem tylko dzieciakiem, to dobrze pamiętam, jak wielkie emocje on budził. I pamiętam, jak wielkie było poruszenie - mojego ojca, ale także moje - gdy dowiedzieliśmy się, że zginął. Kukuczka był WIELKĄ postacią, nie doskonałą, bo ani ludzi doskonałych nie ma, ani nie można uznać za godne naśladowania różne jego czyny, opisane w książce - pozostawianie żony z małymi synami pod opieką teściów, kombinatorstwo z jednym celem - zdobycie środków na wyjazd wspinaczkowy, naginanie przepisów i ustaleń z urzędami różnych państw, by nielegalnie zdobyć szczyt. Ale był niezwykły poprzez bycie WIRTUOZEM, geniuszem wręcz uprawiania najbardziej ekstremalnego ze wszystkich sportów. Nie wierzycie? Przeczytajcie tę książkę - zaczyna się rozdziałem o ostatniej wyprawie Kukuczki: o jego śmierci na południowej ścianie Lhotse. Potem krótkie rozdziały o rodzicach, dzieciństwie, młodości, początkach skałkarstwa - aż do szczegółowych relacji z każdej z wypraw. Wszystko ilustrowane wielką ilością zdjęć - wartościowe wydanie.

Chyba coś mam w swoim charakterze, że najbardziej poruszają mnie jednostki wybitne, nieszablonowe - pewnie dlatego socjalizm tak mnie mierzi... A szczególnie porusza mnie tragiczny los takich jednostek - Marek i Wacek, Komeda, ostatnio dowiedziałem się, jak zginął Zaucha. Chodzi o wielkie indywidualności - chyba dlatego tak mnie poruszyły książki Ayn Rand - ona bardzo mocno podkreśla indywidualizm i wybitność bohatera. Kukuczka był prawdopodobnie pierwszą WIELKĄ postacią, którą poznałem w swoim życiu - i pierwszą tragiczną. Zawsze odczuwam ogromny żal, gdy odchodzi ktoś wybitny, kto ma w sobie siłę i charakter, przekraczające naturalne granice człowieczeństwa, możliwości 99.9999% ludzi, dowodząc, że człowiek jest czymś więcej niż tym, z czego jest zrobiony.