Z twórczością tria Hand, Meadows, Ashton spotykam się pierwszy raz. Nie czytałam również do tej pory nic związanego z Jane Eyre. Nie mam żadnego porównania do wcześniejszych powieści z nią związanych. Dlatego też nie miałam żadnych oczekiwań względem tej książki.
„Moja Jane Eyre” to historia o młodej dziewczynie która, ma zdolność widzenia duchów, oraz jej przyjaciółce ze szkoły dla ubogich dziewcząt, Charlotte Bronte. Jane otrzymuje pracę guwernantki u przystojnego i mrocznego pana Rochestera, w którym się zakochuje. Charlotte wraz z agentem Królewskiego Towarzystwa ds. Relokacji Dusz Zbłąkanych chce namówić przyjaciółkę do przyjęcia innej posady, ucieka się zatem do intrygi. Poprzez sploty wydarzeń odkrywane są tajemnice sprzed kilkunastu lat.
Początek książki znużył mnie do tego stopnia, że zwątpiłam, czy wydarzy się cokolwiek ciekawego. Im więcej stron miałam za sobą, tym więcej pojawiało się akcji i ciekawych wątków. Końcówka jest wręcz porywająca. Ostatecznie uznaję książkę za nie najgorszą.
W moim odczuciu sama historia Jane Eyre nie miała w sobie zbyt wiele romantyzmu i tylko chwilami była zabawna. Na szczęście było kilka zwrotów akcji, których się nie spodziewałam i za to książka ma ode mnie duży plus.
Irytowały mnie wtrącenia autorek w tekście. Jeśli miała to być interakcja z czytelnikiem, to wyszło słabo. Równie dobrze te dopiski można było zawrzeć jako normalną część powieści. W obecnej formie okropnie wytrącały mnie z równowagi.
Według mnie lektura dla damskiej części młodzieży, która lubuje się w historiach miłosnych, duchach, itp. Dziewczęca przyjaźń, wzdychanie do chłopaków, duchy i nadprzyrodzone moce – to wszystko tu znajdziecie.