Zdziwił mnie fakt podjęcia się przez Nesbø stworzenia współczesnej opowieści o Makbecie. Oceniłam to jako osobliwy pomysł, pewną fanaberię autora. Dopiero po lekturze całej powieści natrafiłam na stronę ze spisem innych książek z serii, które podejmują tematykę dzieł Szekspira we współczesności. Okazuje się, że na liście znajduje się wielu znanych i cenionych autorów.

Dzieła Szekspira omawiane są nawet w gimnazjum. Na pewno dla młodego czytelnika nie są to łatwe lektury, przede wszystkim ze względu na język i formę. Mnie zaciekawiła problematyka słynnego „Makbeta” – pragnienie władzy i ekstremalne zachowania człowieka. Zaserwował nam to już setki lat temu Szekspir, współcześnie tematykę podejmuje Nesbø, jednak w zupełnie innej formie. Formie, w której jest mistrzem – powieści kryminalnej.

Makbet jest doświadczonym przez życie funkcjonariuszem policji, zdolnym, szanowanym i ambitnym. Tak jak w klasycznym dziele Szekspira, początkowo jawi się jako bohater pozytywny, jednak stopniowo zachodzi w nim pewien rodzaj metamorfozy, którą wywołują podszepty ukochanej oraz środki odurzające. W dzisiejszej literaturze nie ma miejsca na zjawiska paranormalne, dlatego każde wydarzenie wydaje się realne. Jakkolwiek bestialskie i krwawe by nie było.

Sięgnęłam po tę książkę ze względu na moje zamiłowanie do pióra Nesbø i nie zawiodłam się. Jednak samo uwspółcześnienie tragedii wydaje mi się naciągane, trochę niewłaściwe. Oryginał był dla mnie w liceum czymś oszałamiającym i żadna powieść nie zastąpi mi emocji, które wywołała we mnie wtedy ta lektura.