Odrodzenie Diabła w kulturze to efekt fascynacji zrodzonym w wyobraźni zaczarowanym światem nadnaturalnych istot, zarówno dobrych, jak i złych – wampirów i wróżek, czarownic i czarnoksiężników, wilkołaków i zjaw, istot zmiennokształtnych i superbohaterów, aniołów i demonów, duchów i smoków, elfów i kosmitów, sukubów i inkubów, hobbitów, mieszkańców Hogwartu i zombie. Ten nowoczesny zaczarowany świat to jedno z wielu miejsc, w których duchowość zajmuje przestrzeń pomiędzy tym, co realne i tym, co nierealne. Diabeł, Szatan, Demon, Antychryst, Lucyfer, Lewiatan, Belzebub, Belial, Książę Powietrza, Książę Wschodu, Mephistophilis – ile imion, tyle oblicz. Niezależnie od epoki czy szerokości geograficznej, w każdej kulturze Diabeł występuje jako postać fascynująca i charyzmatyczna. Philip C. Almond kreśli dzieje powstania i funkcjonowania tej postaci od pierwszych wieków chrześcijańskiej ery, przez magię i okultyzm ze Wschodu, klasyczną demonologię i prześladowania czarownic; od Apokalipsy św. Jana po „śmierć” Diabła i przesunięcie go do świata przesądów. Także dziś, wiele lat po symbolicznym wyrzuceniu na margines dyskursu, Diabeł towarzyszy nam jako stałe źródło inspiracji w kulturze popularnej.


[Bellona, 2018]