Użytkownik: Anna125 18.08.2018 01:36 napisał(a):
Odpowiedź na: W dniach 16&ndash... | Wiadomości Dwa spotkania
Romain Pueurtolas, ciekawy życiorys, imał się różnych zajęć. Pracował również we Frontexie i wtedy co miesiąc bywał w Wwie. Książka Niezwykła podróż fakira, który utknął w szafie Ikea (Puértolas Romain) nie zainteresowała mnie, za to inna tak -
Całe lato bez Facebooka (Puértolas Romain) Jest w niech bohaterka Christi [:)], walczy z Ulissesem, jak i on walczył. Na razie poległ. Próbował po angielsku, hiszpańsku, w końcu po francusku i kiedy na okładce zobaczył że tłumaczyło go szesnastu tłumaczy, zwątpił i zrozumiał, że sprawa jest poważna i zrozumieć może być bardzo trudno. Christi, podobnie jak on traktuje książki osobiście, a nawet coś więcej - ma bardzo do nich osobisty stosunek. Czyta książk,i lecz aby je spamiętać prowadzi listę w Excelu - ocenia i zapisuje
kilka zdań. Ponieważ Christi dużo czyta i on musiał przeczytać te książki.

Z kolei spotkanie z Pierre Lamaitre - wspaniałe i zabawne. Właściwie odbywało się w czworokącie: tłumacz języka migowego, dwóch pisarzy (Miloszewski jest jego przyjacielem), tłumacz jego książek. Przekomarzali się z Miłoszewskim na temat popularności, liczby wydanych książek i obaj podjęli decyzje o zarzuceniu pisania kryminałów. Czy kryminał pełni współcześnie funkcję tragedii? Czy może pełnić role swoistego katharsis npAlex (Lemaitre Pierre) Z sześciu książek Lamaitra w Japonii, ta jedna święciła triumfy. Głównymi odbiorcami były młode kobiety, czyżby rola kobiety w Japonii. Może napiszą wspólną książkę, może.

Użytkownik: Anna125 19.08.2018 01:19 napisał(a):
Odpowiedź na: W dniach 16&ndash... | Wiadomości David Camus - urok literatury francuskiej wyjątkowo dyskretny. Zanim wyszłam było o tym, że „pisanie polega na pisaniu, a nie na publikowaniu”, mieszkaniu w domu wuja i ciotki (miast dziadka) oraz najwyższej sumie zebranej przez crowfounding jako wydawca dzieł zebranych Lovecrafta.
Jarosław Kamiński - do ’69 studia telewizyjne były małe i nagrywało się na żywo, wszystko było „live”, bez powtórzeń. Kiedy napisał pierwszą książkę był to jeszcze teren dziewiczy. Życie to nie Hollywood i lepiej, aby nie dotknęła nas historia, nie porwał jej wicher. W nim nie ocaleją ani sprawcy ani ofiary, nikt.
Alain Mabanckou - morza i oceany są słone z łez bolu i smutku niewolników przewożonych na statkach. Pochodzi z Konga francuskiego, tego mniejszego (większe jest belgijskie), obecnie mieszka apw Santa Monica. Opowieści jeżozwierza są baśniowe lecz prowadząca rozmowę nie o to pytała. To ciekawe, że rozmowy z pisarzami i pytania do nich, w przeważającej części, nie dotyczą książek lecz zawierają się w kategorii - jak żyć. Wiele też zależy od przygotowania prowadzącego rozmowę. Wydaje mi się, że był polski klucz do zaproszenia pisarzy francuskich. Każdy z nich ma związki z Polską - w jego książkach pojawiają się postaci polskiego pochodzenia, Polacy.

Zadie Smith - zapowiedź Literackiego Sopotu 2019, ktory będzie poświęcony literaturze brytyjskiej. Pisarka mieszka obecnie w Nowym Yorku.
Przyszliśmy pół godziny przed czasem i zdziwilibyście się ogromną kolejką osób czekających na wejście do PGS. Wydaje mi się, że wpuszczono nie więcej niż połowę węża. Czekało około pięciuset osób. Osoby z kolejki były pytane przez plażowiczów, turystów (Sopot jest o tej porze roku bardzo zatłoczonym miejscem) - „Za czym kolejka ta stoi? Co to za zdarzenie?”. Zadi Smith, padała odpowiedź. „A kto to jest? - zadawano następne pytanie. Kolejkowicz powtarzał nazwisko pisarki. „Ale kto to jest?” - ponawiano pytanie. „Pisarka”. Dla mnie było to niezwykłe doświadczenie. Niektórzy turyści chcieli dołączyć się do kolejki, inni idąc dalej mamrotali nazwisko na głos (aby zapamiętać?) i udzielali informacji znajomym, z którymi szli.
Zadi Smith uważa, że kulturę się wybiera (w znaczeniu tożsamości, identyfikacji), podoba jej się Bieber, i było jej go żal (samotność wśród ludzi, wszyscy mnie znają, a ja nikogo). Bieber - Buber, to jeden z esejów z książki Widzi mi się (Smith Zadie) Są to eseje pisane w okresie ostatnich dziesięciu lat, jeszcze za Obamy. Kupiłam tę książkę jako pamiątkę z LS, a dedykację napisali mi przyjaciele, z którymi byłam, gdyż kolejka po autograf była okrutna, Nogaś prosił, aby zmieścić się w godzinę i o sprawność rozumianą jako nie przedłużanie.
Pytanie z sali, od młodej dziewczyny - „Nie umiem utożsamić się z żadnym z bohaterów z czytanych, przerabianych w szkole książek, czy też tak z tobą było?”. Zadi - w zasadzie - odpowiedziała, że tak. Uczęszczała do szkoły publicznej, czytali Szekspira, Austen, tylko Keats trochę „trafiał”. Jednakże uczyli się od siebie nawzajem, dzieciaki były z różnych środowisk, czasem narodowości. Potem, kiedy wyszła za mąż i posłała swoje dziecko do tej szkoły było już inaczej, bowiem ceny mieszkań na jej ulicy wzrosły, policjanci, nauczyciele, strażacy, pracownicy pomocy społecznej i inni wyprowadzili się na przedmieścia, w domach zamieszkały osoby, których status materialny był wyższy. Dzieci posyłali do prywatnych szkół, a na lokalnym rynku sprzedawali bardzo drogie, ekologiczne sery, których nikt nie kupował.
Opowiedziała też (w odpowiedzi na inne pytanie) o koegzystencji kultur w Nowym Jorku, o społecznościach, których dzieli wszystko i nie ma końca świata, i to nie jest koniec świata. Hm, nie wiem, to Ameryka. Może tak, może nie - rozmawialiśmy (ze znajomymi) chwilę o tym, potem, w restauracji. W Europie żadna z tych dróg się nie sprawdziła dla Żydów (pełna asymilacja w Niemczech, oddzielenie w innych krajach, w tym też w Polsce).

Wasz, wyrywkowy, tymczasowy korespondent z Sopotu:)

Użytkownik: Anna125 20.08.2018 23:30 napisał(a):
Odpowiedź na: W dniach 16&ndash... | Wiadomości Ostatni wpis, o dyskusji nt. Camus. Ciekawy. Mamy trzy powieści: Obcy, Dżuma i Upadek. Upadek to ciąg lustrzanych korytarzy, w które wpadamy czytając, z akazdym razem w inne. Camus tworzył świadomie, poprawiał, zmieniał, wiele wiersji. W dyskusji brały udział dwie profesorki specjalizujące się w twórczości Camus i jego wnuk. Chyba za wnukiem nie przepadam, duże ego, lecz jednocześnie na plus muszę przypisać jemu realizm, taki, chociaż irytujący. Cóż ja bujam w chmurach, zdaje się lecz jakże to zakopać ikarowe skrzydła głęboko i zdecydować się na czysty pragmatyzm. Nudzi mńie i nic nie wnosi, z drugiej strony spłonąć nie jest moim życzeniem, zwłaszca, ze to była głupota - nierozsądne. A jednak letniość nie jest dobra.
W każdym razie LS się zakończył. Tym razem nie byłam na filmach, choć świetne, lecz wybrałam rozmowy z ludżmi miast percepcji i myślenia.
Rekomenduję LS i leniwe poruszanie się na nim. Zastanawiam się w przyszłym roku nad Szczebrzeszynem, też leniwy, a okolica piękna.