Jak zwykle. Wszystkie przeczytane do tej pory powieści Jaume Cabre niezwykle mi się podobały. Powieść "Agonia dźwięków" pociąga tajemnicą, jaką niesie ze sobą umiejscowienie akcji w klasztorze. Poznajemy miejsce nieprzyjazne, ponure, z dala od świata i ludzi, opresyjne. Miejsce jakby stworzone dla matki Dorotei, aby mogła swoje klęski i rozczarowania życiowe przelewać na innych.

Brat Junoy nie pasuje tu. Został wysłany do klasztoru jako spowiednik, a jakby za karę. Kocha muzykę i ona daje mu wolność. Także niezależność myślenia i sądów, a to w rzeczywistości klasztoru o ścisłej regule nie wróży nic dobrego.

Powieść Cabre to opowieść o wewnętrznej wolności człowieka. O bezsensie podporządkowywania się absurdalnym nakazom i regułom. Myślę, że nie chodzi jedynie o realia klasztorne.

Autor opowiada o historii pasjonująco. To przekaz dla człowieka współczesnego, choć zdawać by się mogło, że takie klasztory już nie istnieją, że żaden współczesny człowiek nie podda się takiej opresji. Cabre nie archaizuje na siłę, dlatego przekaz zdaje się uniwersalny. Pasjonująca lektura.


Agonia dźwięków (Cabré Jaume)