Recenzuje: Natalia Świerczyńska


Po ciężkich sytuacjach, wypadkach, chorobach, rozstaniach trudno nam się pocieszyć. Jeszcze trudniej, gdy odwracają się od nas bliscy. Tracimy sens życia i nierzadko pomoc przychodzi zbyt późno. Czasem jednak następuje moment przełomowy, dzięki któremu jesteśmy w stanie pokonać przeszkody i pójść dalej. Ku lepszemu jutru.

Ada była zupełnie normalnym dzieckiem. Dopóki nie skończyła siedmiu lat, a lekarze nie zdiagnozowali u niej cukrzycy. Dziewczyna dorastała, coraz gorzej radząc sobie z przytłaczającą ją rzeczywistością i chorobą. Nie otrzymywała żadnego wsparcia od rodziców ani od przyjaciół, co sprawiło, że coraz bardziej zamykała się w sobie. W końcu popadła w depresję i postanowiła popełnić samobójstwo. Próbowała kilka razy, a ostatnia próba zakończyła się pobytem w szpitalu psychiatrycznym. Teraz Ada nie ma już woli walki, nie chce wracać do dawnej codzienności, której nie znosiła. Wszystko jednak zmienia się, gdy otrzymuje list od babci. List zawierający jedną, ważną prośbę. Czy dziewczyna znajdzie w sobie chęć, siłę i odwagę, aby ją spełnić? Czy z walki z własnymi słabościami wyjdzie zwycięsko?

Sięgnęłam po tę książkę wiedząc, że jest ona oparta nie tylko na wyobraźni autorki. Dominika Smoleń bowiem sama choruje na cukrzycę, a w wieku nastoletnim przeszła depresję. Byłam ciekawa, co ma do przekazania światu w związku z tym.

Oczywiście lektura jest niezwykle wstrząsająca. To nie powieść do poczytania dla rozrywki czy do poduszki na dobry sen. To do bólu prawdziwa, wręcz rozdzierająca historia, na długo zostająca w pamięci.

Ada jest postacią, z którą każdy, jak myślę, w mniejszym lub większym stopniu mógłby się utożsamić. Ma ona za sobą trudną przeszłość, cały czas zmaga się z problemami, ale mimo to chce walczyć. Pragnie przeżyć miłość, przyjaźń, uczyć się, uczestniczyć w imprezach i zakupach. Gdy spojrzymy na jej życie, sądzę, że od razu zaczniemy bardziej doceniać to, co mamy. Może kochających bliskich? Mocne zdrowie? Mocną psychikę? Wspaniałą drugą połówkę? Zaufanych przyjaciół? Osiągnięcia naukowe czy sportowe? Warto nad tym pomyśleć i spojrzeć przychylniej na własną codzienność, w której przecież zawsze dałoby się odnaleźć jakieś pozytywy.

Niezbyt podobał mi się natomiast „trzydziestodniowy” plan Ady. Ja chyba nie potrafiłabym odzyskać radości życia, gdybym cały czas myślała, ile jeszcze czasu mi zostało. Jeśli głównej bohaterce to pomagało – mnie nic do tego, chociaż mam pewne wątpliwości, czy rzeczywiście czerpała ona z tego większe korzyści.

No i zakończenie… Spodziewałam się innego. To jakoś nie współgra mi z całością i ze scenami, które wydarzyły się chwilę wcześniej. Ale jeśli według autorki taki był jedyny dobry sposób na ostatnie strony… W końcu ona zna swoich bohaterów najlepiej.

Zaletą powieści jest na pewno to, że można się z niej dużo dowiedzieć o cukrzycy. Większość ludzi nawet nie zdaje sobie sprawy, jak ciężka jest ta choroba i jak ogromny wpływ może mieć na zdrowie psychiczne osób nią dotkniętych. Dominika Smoleń na pewno swoją twórczością przyczyni się do rozpowszechnienia w społeczeństwie wiedzy na temat cukrzycy różnych typów i pojęć z nimi związanych. Zamieszczony na końcu książki słowniczek także może okazać się bardzo przydatny.

Lektura „Biegu do gwiazd” nie jest łatwa. Znajdziemy tu wszystkie emocje – od rozpaczy i złości aż do radości związanej ze spotkaniem dobrych ludzi i tchnieniem nadziei. Nie jest to na pewno historia dla osób o słabych nerwach. Nie poprawi czytelnikowi humoru. Jednak… czasem warto też sięgnąć po coś niewesołego, ale wartościowego. I wyciągnąć pomocną dłoń do osób chorych i nieszczęśliwych. Jak pisze Dominika, czasem jeden mały gest – dla nas, wykonujących go, znaczący niewiele – może kogoś uratować nawet od samobójstwa. Może całkowicie zmienić jego nastawienie do świata i ludzi. Tak że… warto.

Jeśli jesteście gotowi zmierzyć się z dramatami ludzkimi przelanymi na papier, polecam.





Autor: Dominika Smoleń
Tytuł: Bieg do gwiazd
Wydawca: Szara Godzina, 2018
Liczba stron: 315

Ocena recenzenta: 4/6