Gdy przeciętny człowiek słyszy wyrażenie „bohater książki”, natychmiast ma przed oczami postać. Osobę, której perypetie będzie mógł śledzić w kolejnych rozdziałach. Taki bohater trafia do czytelnika, można się z nim utożsamić, łatwiej go zrozumieć. Czy ktoś kiedyś zdołał zrozumieć świat? Tutaj sprawa jest bardziej skomplikowana. Jeśli zajrzymy w „Wody głębokie jak niebo”, prowadzeni wprawnym piórem Anny Brzezińskiej możemy zmierzyć się z tym porywającym zadaniem.

Każde kolejne opowiadanie w zbiorze ma, rzecz jasna, swojego osobowego bohatera, jednak sam Półwysep błyskawicznie wysuwa się na pierwszy plan, a jego słodko-gorzka historia jest głównym wątkiem książki. Jest to świat magiczny, gdzie potężni czarodzieje chwytają wędrujące po niebie demony i splatając je z materią tworzą zapierające dech w piersi cuda. Ceną za piękno jest bezduszny akt zniewolenia. Właśnie ta zależność najlepiej przedstawia to, co się dzieje na kartach książki.

Autorka przedstawia rzeczywistość pełną okrucieństwa, ludzi mądrych, ale jednocześnie owładniętych obsesjami i skorumpowanych przez własną moc. Potężnych, gdy trzeba stanąć przeciw demonom, ale niejednokrotnie bezradnych, jeśli w grę wchodzą silne uczucia. W los kolejnych bohaterów wpisana jest tragedia, podąża za nimi jak cień od samego początku aż do ostatnich kartek. A czytelnik śledzi ich zmagania z sercem pełnym zachwytu i ciężkim od smutku.

Zawarte w tym zbiorze opowieści skłaniają do refleksji, ukazują schemat zapamiętywania wydarzeń, powstawania legend. To, jak bardzo człowiek jest podatny na manipulację, podporządkowany niesprawiedliwym osobistym uprzedzeniom. Nauka ta jest niezwykle cenna w dobie bezrefleksyjnego przyjmowania informacji, jakimi zalewają nas współczesne media.

Historie wydają się jednocześnie baśniowe i prawdziwe, postaci są wyraziste i psychologicznie wiarygodne. Anna Brzezińska na kartach tej książki pokazuje wspaniały warsztat pisarski. Warstwa językowa zachwyca starannością i dbałością o szczegóły.

Z treścią doskonale współgra forma książki. Pierwsze i jak dotąd jedyne wydanie, które w roku 2005 ukazało się nakładem Agencji Wydawniczej Runa, zostało przygotowane bardzo starannie. Delikatna, drobna czcionka o łagodnym kształcie idealnie stapia się z baśniowym językiem. Kolumny szpicowe są miłym zwieńczeniem czekającym na końcu każdej opowieści. Czarno-białe ilustracje bardzo dobrze wpisują się w historię, uwydatniają pewne poruszone w tekście motywy, nie pozwalając, by umknęły czytelnikowi. Okładka, cała w delikatnym błękicie, oddaje smutny i melancholijny nastrój zbioru. Zestawienie nieba i morza, a nad nim mostu jest obrazem, który często w książce spotykamy.

„Wody głębokie jak niebo” są doskonałą pożywką dla pragnącego wrażeń serca, ciekawego umysłu i chętnej do dalekich, fantastycznych podróży wyobraźni. To jedna z tych książek, do których się wraca, wciąż odkrywając w niej coś nowego.



[Tekst w skróconej wersji znajduje się w opiniach o książce na stronie empiku, merlina i czeka na akceptację w serwisie wp i onetu]