"List do nienarodzonego dziecka" jest niezwykle dramatycznym w wymowie, a przy tym ogromnie rozbudowanym – jeżeli chodzi o poruszaną w nim tematykę – monologiem kobiety oczekującej dziecka

Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Oriana Fallaci w "Liście do nienarodzonego dziecka" niczego czytelnikowi nie sugeruje ani nie narzuca, nie zawiera on żadnego przesłania, i jak sama mówiła przy okazji wydania książki – by każda kobieta mogła się rozpoznać w bohaterce, nie wyposażyła jej w twarz, imię ani inne personalia.

Bohaterka "Listu do nienarodzonego dziecka", mimo podjęcia decyzji o urodzeniu dziecka, ulega ciągłej huśtawce nastrojów, która sprawia, że wątpliwości co do tego, czy ma prawo dać życie, jej nie opuszczają, ale bo też ta książka jest o tym właśnie, o wątpieniu.

Muszę przyznać, że to świetna literatura, która bez wątpienia może się podobać, a także pobudzać do pogłębionej refleksji, ale do mnie tego typu wątpliwości jednak nie przemawiają. Dla mnie to czyste intelektualizowanie. Niemniej cenne jest w książce Fallaci to, że jej bohaterka od momentu, gdy dowiaduje się o tym, że jest w ciąży, ma absolutną pewność, iż to istota ludzka... dziecko i nigdy nie nazywa go płodem. Można by więc uznać, że "List..." jest nie tylko apoteozą wątpienia, jak sama pisarka o nim mówiła, lecz również w pewnym sensie opowiedzeniem się, mimo wszystko, za życiem.

A co między innymi mi się podobało, to sposób, w jaki bohaterka poznaje swoje dziecko od momentu, gdy już wie, że ono jest, że istnieje, i zachwyt, jaki okazuje w trakcie śledzenia jego rozwoju.

Chociaż wiele poruszanych przez Orianę Fallaci w tej książce spraw, problemów dla mnie jest kontrowersyjnych, to jednak uważam, że warto ją przeczytać i skonfrontować swoje poglądy z poglądami autorki, która pisała ją z punktu widzenia feministki oraz ateistki, określającej swój światopogląd jako ateizm chrześcijański.


[Opinia pochodzi z mojego bloga... chociaż uległa pewnej modyfikacji]