To książka o emigracji. O życiu na emigracji. O melancholii, o której Kundera pisze piękniej, dobitniej i precyzyjniej w kilku akapitach niż Bieńczyk w całej swojej książce ("Melancholia").

Ale przede wszystkim jest to książka o ludziach. O Irenie, praskiej emigrantce mieszkającej w Paryżu. O Irenie, która dla ludzi jest "biedną emigrantką", co jest tak dalekie od odczuć samej kobiety. To książka o chorych więzach pomiędzy Ireną i jej matką. To też książka o Josefie, który wyemigrował do Danii, o jego relacjach z rodziną, która została w kraju. I o tym, jak drogi tych dwojga się krzyżują.

Jak zwykle u Kundery - wspaniałe, wiarygodne postacie. Budowane i prowadzone z, powiedziałabym, pietyzmem. Każda ma wyraźnie zarysowane cechy, bagaż doświadczeń, spójną osobowość. Każda jest wyrazista, nigdy nijaka. Dlatego dla mnie książki Kundery to zawsze książki o ludziach, o ich wrażliwości, emocjach, uczuciach. Wszystko inne jest jedynie tłem postaci.


[pl.rec.ksiazki]