Algivius [...] czarnoksiężnik [...]. Nie interesowały go zaszczyty, władza, złoto ani wpływy polityczne. Gardził nimi. Z całej duszy chciał tylko zrozumieć Wszechświat i zasady jego działania. Dlatego całkowicie poświęcił się magii, ryzykując dla niej najcenniejszy skarb. Własne zbawienie. Przeżył wiele lat przekonany i pogodzony z faktem, że po śmierci zostanie potępiony. Jego zdaniem wiedza była tego warta. Kiedy zmarł, przez długi czas pozostawał w głębokim szoku. Oczywiście, cieszył się, że nie płonie w wieczystym ogniu, cierpiąc nieskończone męki, ani nie tkwi po szyję w kotle z wrzącą smołą, jak się tego spodziewał. Od razu trafił do Głębi, ale ona wcale nie przypominała piekła. Musiał uczciwie przyznać, że wiedzie tu o wiele przyjemniejszy i spokojniejszy żywot niż na Ziemi. [...] Jego talent został w zaświatach stukrotnie doceniony. [...] Algivius, jako alchemik i czarnoksiężnik, nie mógł tylko oficjalnie zamieszkać w Królestwie. I, prawdę mówiąc, wcale mu się tam nie śpieszyło. Bo gdzieś głęboko w sercu był rozczarowany zaświatami, w których przyszło mu teraz żyć. Gdzie była surowa, podniosła chwała Niebios? Gdzie majestat, bojaźń boża i wszechpotęga? Co stało się z okrutną, lecz sprawiedliwą grozą Piekieł? Nie było ich. Nie istniały. Zamiast tego znalazł wyolbrzymione, zwielokrotnione odbicie dworskich i feudalnych stosunków, które doskonale znał z życia doczesnego. Znów pojawili się wysoko i nisko urodzeni, panowie i plebs, biedacy i bogacze.

Poznawszy najpotężniejszych dostojników Jasności, najwyższych rangą aniołów, Algivius przeżył prawdziwy wstrząs. Okazali się tacy ludzcy, tacy przewidywalni w swoich ambicjach i planach. Niemal zwyczajni. Jeszcze gorzej było z Mrocznymi. Według maga największą bandą degeneratów, głupców, pyszałków i rozpustników jakich kiedykolwiek spotkał*.


---
* Maja Lidia Kossakowska, „Bramy Światłości. Tom 2”, wyd. Fabryka Słów, 2018, s. 386-387.