Recenzuje: Natalia Świerczyńska


Kto nie zna chociaż jednej osoby przyciągającej do siebie kłopoty jak magnes? Dającej się wplątać w każdą możliwą aferę i przypadkowo stającej się głównym podejrzanym? Jeżeli cechy się zgadzają, bardzo możliwe, że Waszą znajomą jest właśnie Zojka.

To młoda dziewczyna po studiach dziennikarskich, z wielkimi ambicjami. Niestety życie jej nie rozpieszcza i nie pomaga znaleźć dobrej, satysfakcjonującej pracy w zawodzie. Gdy zbieg różnych okoliczności (a konkretnie telefon zdenerwowanej matki) sprawia, że wraca do rodzinnego domu na wieś, zaczynają się komplikacje. Z natury roztrzepana dziewczyna przez przypadek pozostawia torebkę w barze na dworcu. Wraca po nią i wszystko wydaje się nietknięte. Kiedy jednak okazuje się, że w zakupioną niedawno kremówkę ktoś wcisnął jej osobliwy i dość… niesmaczny dowód zbrodni, pojawiają się kłopoty. Zojka staje się główną podejrzaną, a do tego ma jeszcze inne problemy – wojnę z Kordeckim, niesamowicie irytującym dziennikarzem „Kroniki Wadowickiej”, zaloty sołtysa-bawidamka i wariactwa leciwej babuni. Czy mimo to pokona przeciwności i wyjdzie cało z opresji?

Powieść jest wciągająca, przeczytałam ją w dość krótkim czasie. Lubię komedie romantyczno-kryminalne, więc z tym większym entuzjazmem po nią sięgnęłam. Nie zawiodłam się. Przygody Zojki zostały opisane z dużym dystansem i humorem, co sprawiło, że nieraz serdecznie się śmiałam. Jej zdolność do pakowania się w kłopoty jest imponująca, a to – w połączeniu z lekkim stylem – bardzo wpłynęło na przyjemność, którą czerpałam z lektury.

Bohaterowie zostali świetnie wykreowani, moje uznanie dla autorki – zwłaszcza za stworzenie Zojki i babuni Łyczakowej. Obie z charakterem i rzucające ciętymi ripostami (zwłaszcza ta druga). W ogóle za postać babuni chętnie przyznałabym Joannie Szarańskiej jakąś nagrodę. Dawno nie natknęłam się w literaturze na tak zabawną i fantastycznie sportretowaną bohaterkę. Polubiłam zarówno ją, jak i jej wnuczkę.

Co ważne, pisarka oszczędziła nam tandetnej historii miłosnej. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Da się bez kiczu i naciągania? Da się!

Przesłanie, które możemy wynieść z lektury, oczywiście z przymrużeniem oka, jest takie, że powinniśmy uważać na to, z kim się zadajemy. Z kim rozmawiamy, komu się zwierzamy, z kim spędzamy czas. No i oczywiście z kim decydujemy się zaręczyć. Przykład kuzynki Zojki jasno pokazuje, że nie zawsze jest to dostatecznie przemyślana decyzja, co może nieść ze sobą fatalne skutki.

Pod koniec fabuła staje się nieco przewidywalna, właściwie odgadłam, jakie będzie zakończenie. Nie uważam tego jednak za wadę powieści, bo przecież chciałam zapoznać się z komedią romantyczno-kryminalną, a nie thrillerem. Chociaż przyznaję, „Kłopoty mnie kochają” rzeczywiście trzymają w napięciu przez większość czasu.

Muszę także pochwalić grafików odpowiedzialnych za przygotowanie okładki. Jest naprawdę świetna i przyciąga wzrok. Podobnie jak w innych książkach wydawnictwa Czwarta Strona, szata graficzna, a także przygotowanie tekstu pod względem korektorsko-edytorskim są na wysokim poziomie. Oby tak dalej!

Podsumowując, żwawa akcja i dobry, momentami cięty humor czynią tę powieść niepowtarzalną i… zwyczajnie przyjemną. Nawet momenty, które w zwykłych kryminałach byłyby potworne, tutaj są ukazane z przymrużeniem oka. To z kolei sprawia, że nie odczuwamy boleśnie wątku kryminalnego, a wręcz go lubimy i wracamy do niego potem myślami. „Kłopoty mnie kochają” to idealna lektura na długi weekend majowy, wakacje czy ferie. Nie zawiodłam się i już czekam na kolejną część!





Autor: Joanna Szarańska
Tytuł: Kłopoty mnie kochają
Wydawca: Czwarta Strona, 2018
Liczba stron: 303

Ocena recenzenta: 5/6