„Szamanka od umarlaków” (oba tomy) to doskonała propozycja na wieczorny relaks, długą podróż czy nawet nudny wykład. Choć z tym ostatnim bym uważała - nieraz zdarzyło mi się zaśmiać.

Książka opowiada o Idzie Brzezińskiej – jedynej dziedziczce wielopokoleniowej rodziny magów, która z magią nie chce mieć nic wspólnego. Z jednej strony jej się udało – brak jej magicznego daru i żadne starania rodziców nie mogły nic na to poradzić. Z drugiej strony miała pecha – jest medium, które widzi duchy zmarłych. I to nie takim zwykłym, bo gdy przepowie czyjąś śmierć, staje się odpowiedzialna za duszę tej osoby. Jeśli nie przeprowadzi jej do krainy zmarłych, straci część własnej duszy. Jak można się spodziewać, nie jest tym wszystkim zachwycona. Robi wszystko, aby wieść normalne życie, włącznie ze studiowaniem na zwykłej uczelni i mieszkaniem w akademiku. Nawet tam prześladują ją zjawy, ale ona tak łatwo się nie poddaje.

Ida to bohaterka, którą polubiłam. Nie zawsze wszystko jej się udaje (w zasadzie wręcz przeciwnie), a z powodu niewiedzy pakuje się w coraz gorsze kłopoty. Mimo strachu i przeszkód brnie do celu, jednak nie udaje, że wszystko robi z czysto altruistycznych pobudek. Jest ludzka.

Powieść pozytywnie mnie zaskoczyła. Większość znanej mi polskiej fantastyki wyróżnia się nadmierną wulgarnością, nie tylko słowną. Tu tego nie ma, bo nie musi być. Historia broni się sama. Barwni bohaterowie, zwroty akcji, stopniowo odkrywana tajemnica, przystojniak na horyzoncie – czegóż więcej chcieć?

Podsumowując, książka ta jest idealna jako niewymagająca rozrywka. Można się przy niej dobrze bawić, ale w żadnym wypadku nie nazwałabym jej ambitną.