Jeremi - ludzka istota skupiająca w sobie wszystkie możliwe cechy, umiejętności i stereotypy związane z nastolatkami. Przechodzi swoisty przedsionek piekła związany z byciem pierwszoklasistą, wykłóca się z mamą próbującą wydrzeć mu resztki godnego życia ("- Jeremi, wróć do domu przed dziewiątą! -ŻE COOOOOO?!"), zakłada własną kapelę, urządza imprezy przypominające zjazd szarańczy, filozofuje na dachu swojego domu i wyprawia masę innych głupich, przynależnych jego wiekowi rzeczy.

Ogólnie, wesoło jest.

Jako nastolatek, chociaż przeciwnej płci niż główny bohater, nieraz (krztusząc się śmiechem) myślałam: "No nie! To przecież ja!", albo "No nie! To przecież jak moi znajomi!". W życiu naszego bohatera przewija się masa postaci, które znamy z autopsji: nauczycielka nienawidząca nas za to, że oddychamy, klasowa para żyjąca na zasadzie "rozstanie trwające dłużej niż dwie minuty skończy się śmiercią w okrutnych męczarniach", nieco świrnięta maniaczka eko, najlepsze psiapsióły dysponujące jednym mózgiem, nowy koleś, którego twarz przysłonięta jest masą kolczyków...

Nie mogę sobie wyobrazić, żeby kogoś nie rozśmieszył ten komiks. Historyjki są naprawdę zabawne, mamy tu masę żartów słownych i sytuacyjnych, trochę abstrakcji i celną obserwację życia - a przecież najgłośniej śmiejemy się z tego, co dotyczy nas samych.

Kreska jest przejrzysta i prosta - nie dostarcza niesamowitych przeżyć estetycznych, ale jest sympatyczna, staranna i nie sposób się nie połapać, "co artysta miał na myśli".

Serdecznie polecam to dzieło, zwłaszcza fanom historyjek z gazet czy nastolatkom - jest się z czego pośmiać.

Komiks otrzymuje ocenę 5,5.