Gdy góra lodowa topnieje: Wprowadzanie zmian w każdych okolicznościach (Kotter John (Kotter John P., Kotter John Paul), Rathgeber Holger) (3,0)

Z podejściem amerykańskich autorów, polegającym na fabularyzowaniu treści poradnikowych, spotykam się nie po raz pierwszy. Zwykle jedna część tego typu książek to fikcja literacka, z założenia wciągająca, a w praktyce – rozmaicie. Z kolei część druga przedstawia w zasadzie to samo, ale już w formie, jakiej można oczekiwać po poradniku. Taka dualna struktura książki ma pomóc czytelnikowi w lepszym przyswojeniu sobie płynącej z niej nauki. W schemat ten wpisuje się również publikacja Kottera, chociaż wyróżnia ją zinfantylizowanie fabuły do poziomu głupawej baśni o pingwinach, raczej bez szczególnych walorów literackich. Właściwa treść poradnikowa to zaledwie kilka stron w tej wydrukowanej gigantyczną czcionką książeczce. I chociaż porady czy obserwacje autorów mogą być jak najbardziej do rzeczy, to w tym przypadku nie przemówiła do mnie ani "niezwykła moc dobrych opowieści", ani przytoczone peany na cześć dziełka i jego twórców.

Co do meritum, broszurka mówi o tym, jak skutecznie wprowadzać zmiany, przy czym chodzi tu raczej o poważne reformy, aniżeli drobne korekty. Chociaż autorzy deklarują uniwersalizm swoich porad i metod, to narzucającym się obszarem ich zastosowania są, moim zdaniem, przedsiębiorstwa, które muszą dostosowywać się do zmieniających się warunków rynkowych. Cały problem polega na tym, że konieczność zmodyfikowania dotychczasowych strategii i praktyk dostrzegają nieliczni, większość natomiast nie widzi problemu i zasadniczo chce, żeby było tak, jak było. Książeczka prezentuje ośmiopunktowy program autora, który ma nas poprowadzić przez ten trudny proces ku szczęśliwemu zakończeniu. Obejmuje on cztery fazy:
– przygotowawczą, w której należy innym uświadomić pilną konieczność podjęcia określonych działań oraz powołać odpowiedni zespół kierowniczy;
– strategiczną, w której należy zdefiniować, co chcemy zmienić, jaki efekt osiągnąć i pomyśleć nad wizją (lepszej) przyszłości;
– fazę działania, w której trzeba "sprzedać" swoją wizję innym, zdobyć dla niej poparcie, koniecznie osiągnąć szybko jakiś sukces, niekoniecznie wielki, ale jednoznaczny, i na jego bazie pracować nad dalszym dochodzeniem do celu;
– fazę utrwalania, w której będziemy pilnować, by nowo wprowadzone praktyki i zwyczaje trwale przyjęły się w organizacji.
Autorzy podkreślają też "znaczenie myślenia i odczuwania" w procesie przekonywania innych do planowanych zmian, zwracając uwagę, że aspekt emocjonalny zwykle ma większy wpływ na ludzi.

W skrócie przekaz broszurki sprowadza się do konstatacji, że aby proces transformacji zakończył się sukcesem, należy w niego zaangażować wszystkich zainteresowanych, przekonując ich do konieczności zmian, rozwiewając ich lęki przed nieznaną przyszłością czy wreszcie angażując emocjonalnie w całe przedsięwzięcie. Koncepcja najpewniej słuszna, ale czy do jej wyartykułowania potrzebne było to całe zawracanie głowy pingwinami? Chyba więcej tu autopromocji autora niż rzeczywistej, praktycznej wiedzy. Są za to namiary na jego kolejne, "oparte na badaniach naukowych" tytuły.

Wydanie papierowe (taka forma to u mnie rzadkość!) Helionu jest słabej jakości: lekturę utrudnia skład w chorągiewkę i monstrualna czcionka, a kartki zaczynają się rozklejać już po pierwszym czytaniu.


Zobacz też: Jotowy kwiecień 2018