Do małej i biednej mieściny, zagubionej wśród gór, przybywa tajemniczy mężczyzna i składa jej mieszkańcom diaboliczną propozycję: zbrodnia w zamian za złoty skarb. Dobra sytuacja do przedstawienia zróżnicowanych postaw wobec pokusy szybkiego wzbogacenia się i odmiany swojego monotonnego życia wypełnionego strachem i ciężką pracą. Czy wykorzystana?

Jest tutaj o relacjach między człowiekiem a Bogiem i odwieczny dylemat istnienia zła na świecie. Jest o naszym stosunku do Boga i do siebie nawzajem. Autor pisze o niedoskonałości tego, co w nas dobre, ale i braku wszechwładzy zła nad nami. O naszym strachu w końcu.
Jednocześnie jest jakby prymitywizm w obrazach: demony przynoszące podmuch gorącego powietrza (brakuje jeszcze zapachu siarki), świetliste postacie aniołów i ich gapiostwo w strzeżeniu człowieka; autor jakby nie mógł zdecydować się, czy opisany świat ma być realistyczny, czy baśniowy. Sam pomysł, rdzeń fabuły, wydaje się sztuczny, nieprzekonujący.

Przybysz, mężczyzna po traumatycznych przeżyciach, ujawnia cel swoich poczynań:
“Chcę wiedzieć, czy istnieje jakiś ułamek sekundy, w którym Dobro mierzy się ze Złem, ułamek sekundy, w którym Dobro ma szanse zwyciężyć”.

Trudna do zdobycia wiedza, to prawda, ale to sam Coelho podjął próbę odpowiedzi. Uważam, że nie wykorzystał należycie stworzonej sytuacji: kreśląc niezbyt przekonywujące portrety psychologiczne bohaterów, opisując nieprawdopodobne sytuacje (z ingerencją zaświatów włącznie), rozmył przesłanie swojej historii.

I jeszcze jedno, taki z pozoru drobny szczegół finansowy: w czasie czytania tej książki, gdy doszedłem do opisu zawartości złotego skarbu i celu jego przywiezienia do miasteczka, pomyślałem o cenie uncji złota. Sięgnąłem po kalkulator i wyszło mi, że Coelho chyba nie miał go pod ręką.