Są w dziejach cudowne godziny. Naówczas wszystkie rachuby ludzkie kruszą się w proch, a z niebios zstępuje siła, czasem w postaci dziewicy lub dziecka. Cudem też wówczas czuje naród cały, że przychodzi zesłaniec Boży, i wstrząsają się wnętrzności jego, i opromieniają czoła, biją serca, jednym hymnem dziękczynnym brzmią usta wszystkie[1].

Młodość jak ogień dobry pali się gorąco a krótko, starzy jak pierzyny ciepło dłużej trzymają[2].

Prawdą to jest, że małe ciosy wywołują skargi i jęki, a srogi raz milczeniem się zamyka[3].

---
[1] Józef Ignacy Kraszewski, "Semko", Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1970, s. 404.
[2] Tamże, s. 454.
[3] Tamże, s. 520.