Róża, młoda Polka mieszkająca w Rosji, zostaje wbrew własnej woli wywieziona ze swego otoczenia. Jej ciotka zabiera ją do siebie, aby Róża mogła w Warszawie uczyć się gry na skrzypcach. W Warszawie Róża czuje się od samego początku obco, otoczenie traktuje ją jak cudzoziemkę, jeden z powodów to jej rosyjski akcent. Tylko Michał, syn profesora, jako jedyny traktuje Różę jak kogoś nadzwyczajnego, jak jakiś kwiat egzotyczny, wyjątkowo delikatny i piękny. Róża zakochuje się w nim, ale Michał nie dotrzymuje jej wierności. Niestety. Róża przyjmuje tę zdradę na pozór spokojnie, ale przeżywa szok. Szok sprawia, że Róża wewnętrznie zasypia. Wszystko, co dzieje się później, jest tylko złym snem. Zresztą nasza bohaterka sama stwierdza, że ona wcale nie żyje, więc jak ma umrzeć? Dla niej życie to zły sen, ale co z ludźmi, którzy muszą z nią żyć? Z jej rodziną? Z nią, kobietą, jak sama na każdym kroku raczy powtarzać, kobietą nieszczęśliwą? Kobietą, ktora obwinia cały świat za to, co jej się przytrafiło. Winna jest matka, ciotka, mąż, winne są dzieci, winny jest nauczyciel, który popełnia błąd w kształtowaniu jej talentu muzycznego.

Róża żyje we własnym świecie, w świecie, który jest dla najbliższych niedostępny, a więc i niezrozumiały. W głowie Róży wciąż kiełkują różnego rodzaju wyobrażenia o zachowaniu innych wobec niej. Oczywiście Róża żąda, aby otoczenie dopasowało się do jej wyobrażeń, do jej świata. Problem w tym, że, jak już pisałam, inni nie znają jej wyobrażeń, i, mimo że starają się jak mogą, nikt nie potrafi spełnić jej oczekiwań. Nikt nie potrafi jej dogodzić. Róża jest więc niezadowolona, rozczarowana i znudzona.

Czy Różę można nazwać psychicznie chorą? Wprost niebezpieczną dla otoczenia? Ja bym się ośmieliła! No bo jakże można inaczej wytłumaczyć na przykład takie posunięcie, jak chęć zabicia własnych dzieci? Dlaczego rodzina się na to wszystko zgadza? Dlaczego dopuszcza do takiego zachowania? Terroryzmu? Histerii? Dlaczego to tolerują? Dlaczego ktoś jej w końcu nie obudzi? Ale jak to zrobić? Czasami zachowanie Róży podobne jest do zachowania rozkapryszonego dziecka. Dlatego trzeba tak z nią postępować, potraktować jak dziewczynkę, opiekuńczo, wybaczyć jej, aby i ona mogła wybaczyć. Wtedy się obudzi w tym momecie swojego życia, w którym zasnęła. Czy komuś się uda?

Zastanawiałam się, czytając tę książkę, czy gdyby Róży dane było inne życie, na przykład życie przy boku ukochanego Michała, życie w Rosji, kariera wielkiej artystki, czy wtedy byłaby szczęśliwa? Ja śmiem wątpić. Przecież była egzotycznym, delikantym i pięknym kwiatem, zbyt wrażliwym i za mało przystosowanym do życia.