– Pomimo iż czarownica jest stworzeniem samotnym – powiedziała moja przyjaciółka – ma dobre stosunki ze swoimi siostrami. Jest ona czarnym aniołem stróżem, nietoperzem pośród ciemnej nocy rozbłyskującej światłami zorzy polarnej, refleksem czasów, kiedy Lucyfer był gwiazdą poranną. Ona jest gospodarzem w pełnym tego słowa znaczeniu; drogie jest jej i palenisko, i płonący w nim ogień, a kocioł jest dla niej czymś wręcz nieodzownym. Jest bajaderą i uwodzicielką, nawet jako Sybilla lub mamusia [...].
A jeżeli uczony mąż czuje się urażony w swojej męskiej dumie na myśl, że czarownica przedkłada diabła nad mężczyznę, to laik i człowiek mniej wyrafinowany znajdą pociechę w innym stwierdzeniu: podstawą, ba, podstawowym warunkiem wszelkiej aktywności czarownic jest to, że diabeł jest rodzaju męskiego*.

---
* Karen Blixen, "Dagerotypy", przeł. Krzysztof Filip Rudolf, Hieronim Chojnacki, wyd. Rebis, 1997, s. 54-55.