Naprawdę nie rozumiem, o co tyle szumu. Bo seksu w tej książce sporo? Bo jest wiązanie, skuwanie i pieprzenie zamiast waniliowego seksu? A czy ktoś zajrzał pod podszewkę?

Przez lata słuchałam opinii ludzi, którzy "Pięćdziesiąt twarzy Greya" czytali i byli oburzeni oraz tych, którzy oficjalnie nie czytali, ale doskonale znali treść (aż taki wstyd się przyznać, że się książki czyta? No ej!). W końcu zdecydowałam się sama sięgnąć po tę książkę. I mam bardzo mieszane uczucia. Przede wszystkim wciąż wobec kolegów i koleżanek, którzy nagadali o niej tyle złego – pewnie zazdrośni... O sukces, no i o ten seks, oczywiście.

Jasne, jest tu mnóstwo niedociągnięć. Pytanie, z winy autorki czy tłumaczki? Nie zmienia to faktu, że na początku miałam wrażenie, iż czytam powieść napisaną przez gimnazjalistkę (bez obrazy, ale to ten poziom infantylności). A potem... Nie mogłam się oderwać. I nie, nie chodzi o sceny seksu, których jest sporo, aczkolwiek nie uważam, żeby były aż tak porywające, jak się przez lata nasłuchałam (od tych zachwyconych lekturą, oczywiście). Dla mnie ważniejsze było coś zupełnie innego – co się takiego wydarzyło, że Grey jest taki, jaki jest? I to samo chyba najbardziej nurtuje Anę. Za każdym razem próbuje dowiedzieć się o nim czegoś więcej. A to niełatwe, zważywszy na charakter Christiana... Ale przecież właśnie najbardziej fascynujące. Co ukształtowało tego zmiennego, perwersyjnego faceta, który pozornie nie jest zdolny do miłości i tak bardzie siebie nienawidzi?

Drugim odkryciem były dla mnie same relacje kochanków. Ach, idealny przykład tworzenia idealnych związków. Trochę ona odpuści, trochę on się nagnie... KOMPROMIS, coś Wam to mówi? Czy nawet tego nie zauważyliście, skupiając się na kajdankach i pejczach? Jeśli nie wiecie, o czym piszę, odsyłam do ponownej lektury.