Z wielką przyjemnością ogłaszamy dziś tytuły najlepszych recenzji minionego miesiąca. Postanowiliśmy wyróżnić dwie, a ich autorzy zostaną nagrodzeni książką.

O roli recenzji powiedziano już wiele – dzięki niej Biblionetkowicze mogą dzielić się lekturowymi wrażeniami oraz spostrzeżeniami na temat autora i przeczytanej książki. Może być także cenną pomocą dla czytelników w podjęciu decyzji o zapoznaniu się z danym dziełem lub pisarzem. Ilu z nas odkryło niesamowitą książkę właśnie dzięki recenzji, która zaintrygowała nas i sprawiła, że zdecydowaliśmy się sięgnąć po tę pozycję? Na pewno nie są to pojedyncze przypadki. ;) Recenzje stanowią świetny punkt wyjścia do dyskusji i wymiany poglądów oraz wzajemnego inspirowania się w czytelniczych wyborach.

Czas przedstawić nagrodzone teksty. Pierwszym z nich jest recenzja książki Korzenie nienawiści. Moja prawda o islamie Oriany Fallaci autorstwa Zawodnika. Drugim – recenzja Niepocieszonego Kazuo Ishiguro, której autorką jest DorSz. Autorom recenzji gratulujemy lekkiego pióra i głębi spostrzeżeń, a także umiejętności zaciekawienia odbiorcy omawianą pozycją. W tym miejscu chcielibyśmy podziękować wszystkim recenzentom, którzy swoimi tekstami wzbogacają Biblionetkę.

Poniżej prezentujemy fragmenty nagrodzonych recenzji. Zachęcamy do przeczytania całości. :)

Fragment recenzji Korzeni nienawiści: Mojej prawdy o islamie – Zawodnik

Oriana Fallaci brała udział w życiu Bliskiego Wschodu od lat 70. niemal do śmierci. Do końca pisała i publikowała. „Korzenie” to zbiór tych publikacji – reportaży, a może już bardziej felietonów? Teksty są niesamowite, przekrojowe, czasem strasznie smutne, czasem zabawne. Poznajemy w nich ludzi ważnych dla świata: Kadafiego, Goldę Meir, Arafata i innych. Fallaci pochyla się z ogromną uwagą nad sytuacją Arabów, Żydów, muzułmanek, jeńców wojennych, amerykańskich żołnierzy. Ale najbardziej uderzające jest to, że ciągle myśli. Nie zadowala się relacjonowaniem, reporterskim przedstawianiem faktów. Stale wyciąga wnioski, dodaje komentarze, podsuwa rozwiązania, balansuje na cienkiej granicy, prowokuje i drąży. Z ogromną klasą i niesamowitą odwagą broni kobiet, oskarża i broni Arabów, oskarża i broni Żydów, obraża i docenia papieży, chwali i wyśmiewa lewicę i prawicę, dostaje się też Kościołowi katolickiemu i głupim ateistom. Bo przez cały czas myśli, nie wystarczają jej obiegowe prawdy ani uznane odpowiedzi.

Fragment recenzji Niepocieszonego – DorSz

To również powieść o niemożności komunikacji międzyludzkiej. Wszystkie postaci bezskutecznie usiłują wyjaśnić swój stan ducha i swoje problemy, co najdoskonalej pokazane jest na przykładzie Sophie, która nagle wyskakuje z jakimś ogólnikowym tekstem kompletnie niezwiązanym z bieżącą sytuacją, jakby nawiązywała do czegoś, co wydarzyło się dawno temu. Tu też Ryder nie pyta, o co konkretnie chodzi, tylko włącza się do gry, starając się postępować zgodnie z jej wewnętrzną logiką, której jednak próżno by szukać, wydaje się bowiem, że nie tyle nawet nie istnieje, ile zmienia się co chwila. 

Niejednoznaczny jest tytuł. Bohatera przecież nie opuszcza samozadowolenie. Być może stanowi przewrotną sugestię, że Ryder byłby niepocieszony, gdyby zdawał sobie sprawę z prawdy o swoich działaniach i otoczeniu; że jego dobry humor wynika wyłącznie z upartego samooszukiwania się, z odmowy przedarcia się przez senną iluzję i powrotu na jawę. Czy Ishiguro mówi, że my wszyscy, gdybyśmy tylko dogłębnie uświadomili sobie prawdę o rzeczywistości, o niemożności osiągnięcia czegokolwiek znaczącego, nawiązania prawdziwej relacji z innymi – bylibyśmy już na zawsze niepocieszeni?

Zdjęcie: Fotolia