Chyba za dużo czytam, albo niechcący trafiam ostatnio na książki, które tak naprawdę zostały napisane... po nic. Tak jak "Karpie, łabędzie i...".

Poprawne, zabawne (miejscami), mówiące o naszym świecie (tu akurat o Polakach za granicą), ale wszystko jakieś... płaskie i bezpłciowe. Po co komu książka, w której główna bohaterka ze średnią ikrą snuje się po Londynie, uciekając (nieudolnie) przed (podobno) seksownym Anglikiem? I tak wiadomo, że wszystko skończy się dobrze (przynajmniej dla Anglika). Takich romansowych książek to u nas dostatek, tylko - na nieszczęście dla Martynowskiej - o wiele żwawszych, zabawniejszych i mniej przewidywalnych.

No cóż, najwyraźniej Autorka odczuła potrzebę popisania sobie troszeczkę i wyszły jej "Karpie". Szkoda, że niewiele one sobą reprezentują. Aż strach pomyśleć, co będzie w ciągu dalszym, którym na ostatniej stronie książki grozi Autorka... Chyba lepiej nie wiedzieć. ;)